SENÝ ÖZLEDÝM...
Ve sevgili günü.Bir baþka vaktin Cumhuriyetinde asýlý kalbim.
”Gittiðim her yerde hasretin var…”
Senli ama sensiz bir vakitten,þehrin ýþýklarýnýn yandýðý,simitçi tezgahlarýnda kalan,son susam kýrýntýlarýnýn çoðaldýðý, Salý gününü yolculamaya hazýrlanan ömrümün koyunda,yine içimdesin.
Tek suçu, seni düþünmek olan ben;hýrçýn dalgalarý,suskun,tedirgin izlediðimiz,o eþsiz buluþma sahnesindeyim.Sabahýn altý buçuðu sevdam!Alacakaranlýðým! Ve yeni güne yüzümü dayayýþým!Sen güne sanki ilk “Merhaba”deyiþim…
Boþluðumu, Cuma”yý, Pazartesi”ye salan anlamsýzlýðýmý, sana yakýn duran insanlarýn, aslýnda ne kadarda uzak oluþundan anlýyorum,ben bu kadar sen olmuþken. Bakýyorum,dostluk ve sevgi ne kadar da azdý oysa.Çünkü dostlukta,sevgide;Emek,yürek ve ateþ istiyordu.Mutluluðu tüketenlerde,mutluluk tüketen ile ölçülür olmuþtu.Ve bu kopuþtan belki haberli,bazý zamanda habersiz,ceset yýðýnlarýyla dolmuþtu her yaným.
Oysa ben insanlarý yine de sevmiþtim…
Bazen günlerce,hatta aylarca,içime kapanýyor,yaþadýðým hayalkýrýklýklarýyla ürküyordum.
Son ümidin son seyrinde tanýdým seni.Vakti aslýnda çokta geç zannederken.En çok yüzünü özlüyorum þimdi uzaðýndayken.Gözbebeklerimin,parmak uçlarýmýn,nefesimin ihtiyacý var gözlerinin ýþýðýna.Sanki yüzünle doðrulanýyor yüzüm.Ve ben bütün yaþanmýþ zamanlara inat,yüzünü özlüyorum.
Yüzün gibi,bir çaðlayan uðultusunda sürükleyen sesinle”Çocuk yanýný seviyorum”deyiþini.En çokta ellerini.Kokladýðým,sen kokuyor diye öptüðüm,vefalý,dost ellerini…
Seni sevmek.Þimdi yeniden çocuk olmayý öðrenme arasý;
Seni özlemek.Bebeðini saran annenin kokusunu içime çekmek gibi bir þey.
Sensizlik.Siyah,upuzun ve boðucu….
Ayfer Tahancý
Ankara