Erimek

Oturuyorum
     ayrılığın ilk sabahında
          aynaların karşısında
ama
sanki
bu
“ben” değilim
          baktığım
sanki
yeni bir dünyada uyanan
      bu
      bir başkası
          tıpkı
           azgın fırtınaların ardından
           hiç bilmediği topraklarda uyanan
                                   bir köle
                                    gibi
                                şiş
                                    ve
                                     kocaman gözleri
                                        ağlamaktan
                                    koparılmış özgürlüğüne
                                                       o
                                                   ince hayatının
ve
oturuyorum gün boyu
      aynı taburede
          hiç bıkmaksızın...
dışarıda hayat
dışarıda karmaşa
     dışarıda
      kaybolmuş umutlar
               yumağı...
           dışarıda;
               ne ararsan
                insana dair...
          
          
          bense
           duruyorum
                    dingin sensizlikte
                         yayı bozuk bir saat gibi...
                     ve     
                     delirmeyi
                     sabır sayıyorum
                               habire kurarken
                                   o
                                   bozuk
                                   yayı...

Oysa
uzaklarda
      sanki iki kirpik
           çarpışacak
ve sarsılıp
      uyanacağım
          sonra herşey ben(im)le uyanacak
     ve kendimi
      yeniden
     sana yalvarırken bulacağım:
     “Ne olur
          bari ellerimi koparma
          bırak
          bende kalsın
          yoksa tutunamam
               ve düşer giderim
               senin kalpsiz boşluğunda”...
               
          uzaklar
           sanki
               ne kadar da yakın
                    öyle değil mi
                         düş kurarken...


Hava karardı
     ve
kalakaldım o yabancı
               gözlerin aklarında
sesim çıkmadı
     ben
      odadan çıkmadı
ben
sanki
bir adada
          çiçeksiz ağaç
               meyvesiz ve kuru
Oysa
ne de derin
     tuzlu suların
çepeçevre sardığın
     bu kuru adayı...
bir o kadar da verimli
          Ama olmuyor işte
               eksik kalıyor bir şey
                    ve açmıyor çiçek
                         ve vermiyor meyve
                     sularının tuzunda kuruyorum gün be gün
                ve
                    kaskatı
                     kuru bir oduna dönüşüyorum
                                   senin içinde...

Öleceğimden korkarak
          bu uzak adada
           dalamıyorum
               o
                mavi sularına
               ve     
           kalıyorum
           ortanda senin
                    tıpkı
                     eski dinlerden kalma
                         ürkütücü bir totem gibi...


Bu oda
bu karanlık
     bir çift yabancı göz
ve
tuzda dolanan anılarda
eriyorum
korkusuyla
     kalmaktan
          geçmişinde
           hançerli
                ellerinin...



                    -L-
           (18.05.2012-Barselona)