Bir Yalnýzlýðýn Ölümü

Yalnýzlýk
dize oturtulmuþ mahzun bir çocuk gibi
þimdi
þýmartýlmayý bekleyen
kocaman boncuk gözleriyle

Oturmuþ bakýyoruz birbirimize
                    adý üstünde
o hep yalnýz
     ben ara sýra
o hep burada
     ben bazen
o her detayýný biliyor bu karanlýk odanýn
     ben acemi
kývýrýyorum ayaðýmý
sandalyenin altýnda
utandýkça…

Perdeleri açsam bitecek
     perdeleri açsam
      o çocuk
sanki
                çýðlýk çýðlýða kaçýp gidecek

Seviyorum yalnýzlýðýmý
          týpký
                hiç büyümeyecek bir çocuðu sever gibi
     oysa büyüyor o çocuk
          ve
           sýðmaz oluyor odalarýna
                         kelimelerin...
     ardýndan
          vakti geliyor
               bir ayrýlýðýn daha
                    bunu herkes biliyor...
     bir ayrýlýk daha
          hüznün limanýnda
               hazýrlýk yapýyor
                         son yolculuðuna...
Soru yok
sorgu yok
     sadece ölümü
           yalnýzlýðýn...
sadece gidiþi
     þimdilik...
          dualar okunup
           tütsüler yakýlarak
           dönüþü olmasýn diye
     cýlýz
      þakrak
      aptal
          hayatlarýmýza
                týpký
                sinekler gibi...
     
Aniden
býçaðýn parýldayýþý yansýyor aynadan
yalnýzlýðýma sarýlýyorum
sýmsýký
ve gelen ölümüne aðlýyorum
usul usul
Oysa
öylesine bir içtenlikle bakýyor
                    gözlerine
                         gözlerimin...
ve gülümsüyor
      acýr gibi
bir pasta gibi þiþen ömrüme...

               sýcacýk
kaný
                    yavaþça
                     ellerime bulaþýyor...
                         
Yeniden gelecek
          ve
           onu yine öldüreceðim...

yer açarken ölü bir çocuðun bedenine
                     gizli gizli
                    yeniden
                     ve
                     yeniden
                         hep sizi düþüneceðim….
               Sizi;
                gidenleri...


                              -L-
                     (18.05.2012-Barcelona)