Cumartesi akşam köye, annemin yanına gittim. İçeri girdiğimde onu ağlarken buldum. Üzgündü. “Ne oldu?” diye sordum. “Bizim, Kör Kemal ölmüş” dedi. Ben de “Allah rahmet etsin” diyebildim.
     Annemin “Bizim Kör Kemal” dediği, Türk Edebiyatının usta kalemi ve Dünyaca ünlü Yazarımız Yaşar Kemal’den başkası değildi.
     Yaşar Kemal, uzaktan da olsa biraz akraba düşüyordu bize. Annem, babam onu çok iyi tanırlardı. Annemin ablasının kızı (Teyzemin kızı), Yaşar Kemal’in kardeşi ile evliydi. O nedenle Yaşar Kemal, annem ve babam tarafından çok iyi biliniyordu.
     Annem anlatıyor: “Yaşar Kemal küçüklüğünde bir kaza geçirmiş.Yanılmıyorsam Kurban Bayramı sırasında koyun kesilirken o da izliyormuş. Koyunu kesen kişi, bıçağı elinden kaydırmış. Bıçak da onun gözüne denk gelmiş. Bağırmış Kemal, kanlar içinde kalmış. O günden sonra sağ gözü kör olmuş. Bu nedenle biz ona hep Kör Kemal derdik.
     O gençti. Benden büyüktü. Bir gün duyduk ki Yaşar Kemal, kominist kitaplarıyla yakalanmış. Sonra onu kominist diye Kadirli’den kovdular. O da İstanbul’a gitti. Yerleşti. Sonra kardeşi Recep, ablamın kızıyla evlendi. Ona da Kürt Recep derdik. O da ayrı bir hikâye aslında. Evlendiler. Birkaç kez Yaşar Kemal geldi Kadirli’ye. Görüştük. Yaşar Kemal’in çocuğu olmadı. Bu nedenle kardeşi Recep’in çocuklarını çok severdi.”
     “Onlar, aslında Van’dan gelmişler. Yıllar önce Van’da Rus Harbi çıkmış. Oradan kaçıp Kadirli’ye gelmişler. Hemite Köyü’ne yerleşmişler. Kör Kemal de burada dünyaya gelmiş. Babasını camide vurdular. Yetim kaldı. Annesi sonradan evlendi. Bir kardeşi oldu. Ama hiç üvey kardeş gibi olmadılar. Kör Kemal, Recep’i hep öz kardeşi gibi gördü. Çok iyi anlaşırlardı.
     Çok kitap okurmuş. Şiirler yazarmış. Ortaokula giderdi. Bir ara Kadirli Mahkemelerinin önünde arzuhalcilik yapardı. Daktilo ile mahkemeye gidenlerin dilekçelerini yazardı. O zamanlar, okuma yazma olmadığından arzuhalcilik iyi bir meslekti.
     Bir gün evini polis basmış Kör Kemal’in. Hapse attılar. Kominist diye, halk hapishaneyi bastı. Meğer o gece komutan odasını değiştirmiş. Komutan da gelenlere Osmaniye hapishanesine gönderdik demiş. Halk dağılmış.
     O dönemler, eşkıyalar vardı. Çoktu. En meşhuru “Safiye Mehmet” idi. Kör Kemal, bunun hayatını yazdı. Adını değiştirip “İnce Memed” dedi. Çok ünlü biri oldu. Nur içinde yatsın. Çok iyi bir insandı” dedi.
     Yaşar Kemal’i araştırdım internette. Annemin anlattıklarıyla birebir olmasa da birçok noktalar kesişiyordu. Her şey hemen hemen aynıydı…
     Gerçekten Yaşar Kemal’ in ailesi Van’dan gelmişti. Van Erciş Yolu üzerinde Muradiye İlçesine bağlı Ernis Köyü’nden (Bu gün Ünseli Köyü) olan bir ailenin çocuğu olarak Hemite’de dünyaya gelmişti...
Birinci Dünya Savaşı’ndan dolayı Adana'nın Osmaniye ilçesine bağlı Hemite (bugün Gökçedam) köyüne yerleşmişti. Beş yaşındayken, babasının camide öldürülüşüne tanık olmuştu. Ortaokul döneminde çeşitli işlerde çalışmış. Annemin dediği gibi arzuhalcilik yapmış.
Ortaokuldan ayrıldıktan sonra folklor derlemelerine başlamış ve 1940-1941 yılları arasında Çukurova’dan, Toroslar’dan derlediği ağıtları içeren ilk kitabı olan “Ağıtlar”, Adana Halkevi tarafından 1943 yılında yayınlanmış.1944 yılında ilk hikâyesi “Pis Hikâye”yi yayınlamış.
“Kemal Sadık Göğceli” adı ile çeşitli gazetelerde yazarken Yaşar Kemal adını Cumhuriyet Gazetesi’ne girince kullanmaya başlamış.
1947'de İnce Memed’ i yazmış fakat yarım bırakmış ve 1953-54’te bitirmiş. Romanı yazma nedeni eşkıya olan ve dağda vurulan amcasının oğlunun vurulması olduğunu 1987 yılındaki bir söyleşisinde belirtiyor. Ayrıca aynı söyleşide, çocukluğunun eşkiyalığın içinde geçtiğini, dayısının "en büyük" eşkıyalardan biri olduğunu, o çevrede 1936'lara kadar beş yüze yakın eşkıya bulunduğunu ve bunlardan birinin de Kurtuluş Savaşı'nda Kadirli'yi ilk örgütleyenlerden olan Karamüftüoğlu ailesinden ünlü Remzi Bey olduğunu söylüyor.
Yaşar Kemal, Kadirli’de arzuhalcilik yaparken, “Kominizm Propogandası suçlamasıyla” tutuklandı.
Bir yazısında bir öyküsünü okuyan ve hayran kalan mahkeme başkanının “Buralarda durmayın. Sizi öldürürler, yazık olur.” sözünü dinleyerek Ankara’ya sonra da İstanbul’a gittiğini belirtir.
Cumhuriyet Gazetesi’nde muhabirliğe başlar. Röportajları yayınlanır. Van’a giderek oradan röportajlar gönderir. Bu arada Van Gölü’ndeki Akdamar Adası’nda bulunun kilisenin yıkılmasına engel olur.
Roman ve öykülerinde genelde Çukurova insanını anlattı. Onların sıkıntılarını mükemmel bir dil ve üslupla kaleme aldı. Eserleri birçok dile çevrildi. Birkaç kez Nobel Ödülü’ne aday gösterildiyse de bazı nedenlerden dolayı bu ödülü alamadı. Ama bunun dışında sayısız ödüllere sahip.
Yaşar Kemal’in ölümü Kadirli’deki akrabalarını yasa boğdu. Osmaniye’nin Kadirli ilçesinde yaşayan kardeşinin eşi Fatma Songül, (Bizim Fatma Ablamız) yerel bir gazete haberine göre Yaşar Kemal’in İnce Memed romanını nasıl yazdığını gözü yaşlar içinde anlattı. Yaşar kemal’in kardeşi Recep Songül’ün eşi Fatma Songül, halen Yaşar Kemal’in gençlik yıllarında oturduğu evde yaşıyor.
Fatma Songül, Yaşar Kemal’in halen evin bahçesinde bulunan zeytin ağacının dibinde oturarak eserlerini yazdığını söylüyor.
Yaşar kemal’in ölümünden duyduğu üzüntüyü dile getiren Fatma Abla, “ Kayınımdı. Ben, o zamanlar yeni gelin olmuştum. Oraya masa koyardım. Kitaplarını burada yazardı. İnce Memedi, Teneke’yi de de burada yazdı. Sonra İstanbul’a gitti. Bizi hiç unutmadı.” dedi.
Yaşar Kemal’a Allah’tan rahmet diliyoruz. Dünya usta bir kalemini kaybetti.