AÐABEY’ e Mektup,
- Nihat Genç Ýçin-
Hak Teslimidir.

Merhaba Nihat Aðabey,

Kardeþiz biz, siz bütün bir insanlýkla kardeþ olduðunuzu elbet biliyorsunuz, istedim ki: “Ben… Ben, ben de varým ve sizin kardeþinizim!” diyeyim ciðerlerimin kökünden söktüðüm nefesle, hoþ, duymasanýz da olur. Gözyaþlarýmýz kardeþ, kimsesizliðimiz kardeþ, halkça ve hakça kalabalýklýðýmýz kardeþ, hor görülmüþlüðümüz, haksýzlýða uðramýþlýðýmýz, görmezden geliniþliðimiz yine “Varým (ulan), varým!” deyip yumruklarýmýzý sýkmýþlýðýmýz kardeþ. Gerçi ben küfür sevmem, yine de itiraf etmeliyim ki sizin felsefeden süzülü, deneyim ve edebiyatla iþlediðiniz küfürlerinizi – belki bir derece- dinleyebiliyorum ve buna ben de çok þaþýrýyorum.

Sevgili Aðabey’ ciðim, yapýtlarýnýzdaki etkin, insanýn canlý canlý derisinin soyulduðu acýsýný hissettirecek denli gerçekçi anlatýmlarýnýz ve bu noktadaki ustalýðýnýz sizi okumamý zorlaþtýrýyor ( ne vakit bu kadar hassaslaþtým ve ne vakit þifa bulurum bilmem). Bu gerekçeye karþýn anlatýmlarýnýz ve dahi yazýlarýnýz, kolunu omzuma atar, biraz yalpalayarak da olsa Karadeniz yaylalarýnýn taptaze baharlarýnýn sise inat yakýnsak neþesini iþaret ederek beraber bakarýz gün doðumlarýna.

Ben sizi, baðýný bahçesini, kýz kardeþini koruyup kollayan, mahallenin onuruna abide olan duruþunuzla buram buram Anadolu topraðý kokan aðabeyim bildim, inanýnýz ki en son gereksinim duyacaðým, en son isteyeceðim þeydi bir aðabey varlýðý (þahsen tercihim de olmaz). Görüyorum ve anlýyorum ki kadýn-erkek, büyük-küçük, çoðumuzun aðabeyisiniz. Memleket evlâdý gibi yýlmaz Cumhuriyet bekçisi gibi ve dahasý…Uzun zamandan beridir sarýldým ince bedeninizden yükselen o güçlü, Türkiye’nin Erciyes’ i gibi sarp, yýlmaz, Anadolu’yu sýrtlayan karlý omuzlarýnýza, o omuzlarda aðladýk saðýr kulaklara ve kör kalplere. Görkem, dýþarýdan görünen deðil içeriden dýþarýya belirendedir, zamanla kavrýyor insan. Daha genç yaþlarýmdayken sizin için “faþist” derlerdi de ben de hiç yanaþmazdým yazdýklarýnýza, o tarihlerde bir kere bile okumadým sizi, tabii o zaman baþka aðabeyler var sanýyordum, bir faþisti (söyleme göre) okumak, faþist olmakla birdi benim için. Sanýrým o yaþlarýmda kulaða üflenenle bilinçle oluþanýn, yürekte yoðrulanýn farkýný ayrýmsayamýyordum. Ahh gençlik, ahh cehalet! Bilmiyordum ki “insan” yolculuðunun iniþleri çýkýþlarý olduðunu; kayýp ve kazanýmlarýn kazaným ve kayýp olarak görünebilirliðinden habersiz, yaþam dümdüz bir çizgidir sanýyordum, nerden bilirdim ki en dümdüz giden hiç gidemeyendir.

Anne þefkatinde yükselen bir yüreðin, bin kamyon gücünde olduðu kaya dibi yuvalarýn yiðitler yetiþtirdiði doðrudur, gördüm, biliyorum. Kimse beni artýk inandýramaz, delilere bakýlýnca biraz delirmeden kalýnacaðýna ve biraz delirmeyenin çok akýllý olacaðýna. Söylesenize aðabey, “Bozuk düzende saðlam çark olmaz” dan yola çýkarak bunca çarpýklýkta olasý mýdýr düpedüz akýllýlýk? Evet, biraz delirdik hatta bazen çýldýrdýk kimi öfkeden kimi hýnçtan ama hep insan kaldýk, asýl sýnav da buydu ya: Ateþi görmek, ateþlerden geçmek.

Caným aðabeyim, çok þey yazmak istiyorum elbet, daha neler neler anlatmak istiyorum size lâkin siz anladýnýz bilirim, uzun lâfa ne hacet. Seviyorum sizi aðabeyim, kýþtan uyanmýþ toprakta ve umulmadýk bir yerde pýnar gözelerindeki billur sularýn çocuk þakasý sevinciyle göbeðini yapraklamasý gibi. Soluklanmak için elin dayandýðý bir çam aðacýnýn av(u)ca yapýþan reçinesinden ne denli çabalasan da kurtulamayýþ ve yine de arada bir burna dayayýp koklayýþ gibi. Yamaçlara yayýlý dað menekþesi olup baþýbozuk daðýnýklýktaki papatyalarýn beyazýndan cesaretlenerek öbek öbek kendinden eminliðin þýmarýklýðýyla skalanýn en üstündeki rengi giyinip ve yaslayýp sýrtýmý daðlara” Ýþte bu benim aðabeyim!” diyorum. “Ýyi ki varsýnýz aðabey!”, hep var olasýnýz, sað olasýnýz caným aðabeyim.

Kardeþiniz Funda