Masal kahramanları hep ilgimi çekmişti benim. Her zaman kıskanmışımdır onları. Kaybetmek nedir bilmiyorlar, ölmek nedir bilmiyorlar. Bilinmeyen yerlerde, bilinmeyen zamanlarda yaşıyorlar ve dilden dile dolaşıyorlar. Acaba dilden dile dolaştıklarını, kıskanıldıklarını biliyorlar mı.. Duyuyorlar mı bizi biryerlerde, görüyorlar mı acizliğimizi ölümün karşısında. Acizliğimi senin karşında..
     Kimbilir belki biz de onların masal kahramanlarıyızdır. Onlar da bize özeniyor olamaz mı.. Onlar da ölümün ne demek olduğunu merak etmiyor mudur. Ne de olsa, herkes elinde olmayanı arzular. Mutluluk için, elinde olanla yetinmek, derler. Ben öyle demiyorum. Bütün istedikleri elinde olan bir insan, bir varlık, bir yaratık, yolun sonunda demek değil midir. Yapacak birşeyi kalmamış, ulaşılacak bir hedef bırakmamıştır. Mutlu olduğunu sanır da o, aslında mutsuzluğun ta kendisidir de bilmez.
     Masal okumam lazım..
     Ellerim kanıyor masal kitaplarımı ararken. Taşların altına bakıyorum, orada olmadıklarını bildiğim halde. Çalınmış olma ihtimalleri aklımın ucuna geliyor da, delirecek gibi oluyorum. Masal kahramanları da tam ihtiyaç duyuldukları anda ortadan kayboluyorlar. Kim getirecek masallarımı bana.
     Ellerime yarabandı koydular. Ellerimi kullanamıyorum istediğim gibi. Ellerimi kullanamadığımdandır herhalde masal kitaplarımı bulamayışım. Bekledim bir kaç gün ellerimdeki bantları çıkarsınlar diye. Bir akşam üstüydü sanırım, bantları çıkarttılar ellerimden. Tanıyamadım ilkin ellerimi. Kırmızı kırmızı olmuş bütün elim. Zaman zaman halen sızlıyor, aramam zorlaşıyor masal kitaplarını.
     Kitapçılar kapalı..
     Evde bulmam lazım masal kitaplarını. Kahramanlar bekletilmeye gelmez. Kemanlar çalmaya başlamadan önce bulmam lazım. Yatağımın altında yok. Yatağımın üstünde de yok. Babamın karton ciltli kalın kitaplarının arasında da yok.. Kimseye sormuyorum. Kimseden yardım istemiyorum. Annem eskiden masal anlatırdı bana, onu da istemiyorum. Yeni bir masal yazmalıyım belki de.. Evet evet, yeni bir masal hiç de fena olmaz.
     Postacı geldi.
     Bol bol beyaz kağıtla, bol bol kalem getirmişti bana postacı. Vakit kaybetmemem lazım. Bir an önce masalımı yazmaya koyulmalıyım. Kendi kahramanımı kendim oluşturmalıyım. Ben can vermeliyim ona.. Acaba ölümü de koysam mı masalıma..
     Bana kahraman lazımdı.. Seni yaptım sana sormadan. Konusunu düşlerimden seçtim.. Ruhumla şekillendirdim. Kaf dağını koydum masalımın ta ortasına. Hayallerimin ortasına.
     Postacının getirdiği kalemlerin arasından renkli olanları seçtim. Masalım rengarenk olmalıydı çünkü. Gökkuşağını kıskandırmalıydı.. Hatta, gökkuşağı da olmalıydı masalımda. Mavi, sarı, yeşil, kırmızı.. Sen hangisini en çok severdin, bilmiyordum, mavidir belki diye attım.. Kapağı maviye boyadım.. Denizler mavi, gökyüzü mavi.. Kaf dağı da mavi. Ormanları da maviye boyayacaktım, öğretmenim kızdı, orman mavi olmaz dedi.. Ama bu bir masal, dedim, dinlemedi..
     Önce bir çocuğu ağlattım sebepsiz yere.. Düşlerini kabusa çevirdim, şeker istedi, vermedim. Kötü karakter bulamamıştım o ana kadar, onu da buldum.. Bendim kötü karakter.
     Yağmurları kırmızı yaptım ilkin, kan kırmızısı. Gökyüzünün maviliğini yok ettim sonra, kara bulutlar geldi karabasanlarla birlikte. Mavi denizlerin maviliğini de aldım, bu dünyada olmayan bir renk verdim. Siyahtan bile kara olan bir renk..
     Çocuk şeker istemeye devam ediyordu.. Yağmurlar kırmızı.. Müzik çalan kimse yok..
     Derken kahraman geldi durduk bir yerde, bir yerlerden, olmadık bir zamanda, olmadık zamanlardan. Beyazlara bürünmüş baştan aşağıya. Beyazlara bürünmüşsün baştan aşağıya.
     Kahraman önce bir baktı etrafına. Gördü yağan yağmurun rengini, tebessüm etti, yağmur durdu, güneş açtı. Deniz maviye çaldı. Duydu şeker için ağlayan çocuğu, ellerini havaya kaldırdı, gökyüzünden şeker yağdı.
     Kahramanın karşısına son olarak kötü karakter çıktı. Önce birbirlerine baktılar, sonra döndü kahraman, gitti konuşmadan, gülümsemeden. Gittin, sana neden diyemeden.. Gittim arkandan.
     O gün bugündür bitiremedim bu masalı.. Bir gün bitirmem dileğiyle..