Masal kahramanlarý hep ilgimi çekmiþti benim. Her zaman kýskanmýþýmdýr onlarý. Kaybetmek nedir bilmiyorlar, ölmek nedir bilmiyorlar. Bilinmeyen yerlerde, bilinmeyen zamanlarda yaþýyorlar ve dilden dile dolaþýyorlar. Acaba dilden dile dolaþtýklarýný, kýskanýldýklarýný biliyorlar mý.. Duyuyorlar mý bizi biryerlerde, görüyorlar mý acizliðimizi ölümün karþýsýnda. Acizliðimi senin karþýnda..
     Kimbilir belki biz de onlarýn masal kahramanlarýyýzdýr. Onlar da bize özeniyor olamaz mý.. Onlar da ölümün ne demek olduðunu merak etmiyor mudur. Ne de olsa, herkes elinde olmayaný arzular. Mutluluk için, elinde olanla yetinmek, derler. Ben öyle demiyorum. Bütün istedikleri elinde olan bir insan, bir varlýk, bir yaratýk, yolun sonunda demek deðil midir. Yapacak birþeyi kalmamýþ, ulaþýlacak bir hedef býrakmamýþtýr. Mutlu olduðunu sanýr da o, aslýnda mutsuzluðun ta kendisidir de bilmez.
     Masal okumam lazým..
     Ellerim kanýyor masal kitaplarýmý ararken. Taþlarýn altýna bakýyorum, orada olmadýklarýný bildiðim halde. Çalýnmýþ olma ihtimalleri aklýmýn ucuna geliyor da, delirecek gibi oluyorum. Masal kahramanlarý da tam ihtiyaç duyulduklarý anda ortadan kayboluyorlar. Kim getirecek masallarýmý bana.
     Ellerime yarabandý koydular. Ellerimi kullanamýyorum istediðim gibi. Ellerimi kullanamadýðýmdandýr herhalde masal kitaplarýmý bulamayýþým. Bekledim bir kaç gün ellerimdeki bantlarý çýkarsýnlar diye. Bir akþam üstüydü sanýrým, bantlarý çýkarttýlar ellerimden. Tanýyamadým ilkin ellerimi. Kýrmýzý kýrmýzý olmuþ bütün elim. Zaman zaman halen sýzlýyor, aramam zorlaþýyor masal kitaplarýný.
     Kitapçýlar kapalý..
     Evde bulmam lazým masal kitaplarýný. Kahramanlar bekletilmeye gelmez. Kemanlar çalmaya baþlamadan önce bulmam lazým. Yataðýmýn altýnda yok. Yataðýmýn üstünde de yok. Babamýn karton ciltli kalýn kitaplarýnýn arasýnda da yok.. Kimseye sormuyorum. Kimseden yardým istemiyorum. Annem eskiden masal anlatýrdý bana, onu da istemiyorum. Yeni bir masal yazmalýyým belki de.. Evet evet, yeni bir masal hiç de fena olmaz.
     Postacý geldi.
     Bol bol beyaz kaðýtla, bol bol kalem getirmiþti bana postacý. Vakit kaybetmemem lazým. Bir an önce masalýmý yazmaya koyulmalýyým. Kendi kahramanýmý kendim oluþturmalýyým. Ben can vermeliyim ona.. Acaba ölümü de koysam mý masalýma..
     Bana kahraman lazýmdý.. Seni yaptým sana sormadan. Konusunu düþlerimden seçtim.. Ruhumla þekillendirdim. Kaf daðýný koydum masalýmýn ta ortasýna. Hayallerimin ortasýna.
     Postacýnýn getirdiði kalemlerin arasýndan renkli olanlarý seçtim. Masalým rengarenk olmalýydý çünkü. Gökkuþaðýný kýskandýrmalýydý.. Hatta, gökkuþaðý da olmalýydý masalýmda. Mavi, sarý, yeþil, kýrmýzý.. Sen hangisini en çok severdin, bilmiyordum, mavidir belki diye attým.. Kapaðý maviye boyadým.. Denizler mavi, gökyüzü mavi.. Kaf daðý da mavi. Ormanlarý da maviye boyayacaktým, öðretmenim kýzdý, orman mavi olmaz dedi.. Ama bu bir masal, dedim, dinlemedi..
     Önce bir çocuðu aðlattým sebepsiz yere.. Düþlerini kabusa çevirdim, þeker istedi, vermedim. Kötü karakter bulamamýþtým o ana kadar, onu da buldum.. Bendim kötü karakter.
     Yaðmurlarý kýrmýzý yaptým ilkin, kan kýrmýzýsý. Gökyüzünün maviliðini yok ettim sonra, kara bulutlar geldi karabasanlarla birlikte. Mavi denizlerin maviliðini de aldým, bu dünyada olmayan bir renk verdim. Siyahtan bile kara olan bir renk..
     Çocuk þeker istemeye devam ediyordu.. Yaðmurlar kýrmýzý.. Müzik çalan kimse yok..
     Derken kahraman geldi durduk bir yerde, bir yerlerden, olmadýk bir zamanda, olmadýk zamanlardan. Beyazlara bürünmüþ baþtan aþaðýya. Beyazlara bürünmüþsün baþtan aþaðýya.
     Kahraman önce bir baktý etrafýna. Gördü yaðan yaðmurun rengini, tebessüm etti, yaðmur durdu, güneþ açtý. Deniz maviye çaldý. Duydu þeker için aðlayan çocuðu, ellerini havaya kaldýrdý, gökyüzünden þeker yaðdý.
     Kahramanýn karþýsýna son olarak kötü karakter çýktý. Önce birbirlerine baktýlar, sonra döndü kahraman, gitti konuþmadan, gülümsemeden. Gittin, sana neden diyemeden.. Gittim arkandan.
     O gün bugündür bitiremedim bu masalý.. Bir gün bitirmem dileðiyle..