Onu ilk defa, baþýmý yastýða koyduðumda fark ettim. O kadar parlak ve göz alýcýydý ki neredeyse gerçek zannedecektim. Onu oraya kim, ne zaman koymuþtu: o, baþka kimlere, ne duygular yaþatmýþtý bilmiyorum; ama ben her gece yapay gökyüzümü seyrederek uykuya dalýyordum. Sabahlarý ise gökyüzümün hiçbir deðeri yoktu; çünkü karanlýkta dünyamý aydýnlatan bu gökyüzü, gün ýþýðýnda kaðýt parçalarýndan baþka bir þey ifade etmiyordu benim için. Perdeleri kapatýp, gece atmosferi yarattýðýmda ise, gökyüzüm bütün yýldýzlarý ve gezegenleriyle yine yerli yerindeydi. Sonralarý þöyle bir soru takýldý aklýma: bana kendi küçük dünyamda, böyle geçici hayal dünyalarý bahþeden neydi? Yapay dekorlar günden güne gerçeklerinin yerini mi alýyordu?

Þüphesiz ki, hayatlarýmýz artýk eskisi gibi deðildi; bizi çepeçevre kuþatan bir güç, sanki beynimizi uyuþturarak yavaþ yavaþ emeline ulaþýyordu. Ýnsanlarýn çoðu, her gün farkýnda olmadan gerçek hayatlarýna sahte mutluluklar ve hazlar sokuyorlardý. Belki de bu, modern yaþamýn arkasýndan sürüklediði bir yazgýydý. Yalnýz ve mutsuz insanlýk, modern yaþamýn sanal aþklarýnda, sahte kahramanlarýnda ve ‘yapay gökyüzü’lerinde çare arýyordu dertlerine. Ýþte o güç böyle doðdu...O güç popüler-kültür’dü.

Popüler-kültür bize neler öðretti? Öncelikle bize, hoþnut olmamayý öðretti; Varolan konumlarýmýzý yadsýyarak, popüler-kültür’e kucak açabilirdik. Bize, çabuk tüketmeyi öðretti; Çünkü popüler-kültür’ün yanýnda getirdiði çok þey vardý ve beynimizin her hücresinin bunlarla dolmasý gerekiyordu. Bize, hayal aleminde yaþamayý öðretti; Aksi takdirde zor ulaþýlabilen gerçekliði bir kenara itip, kolay elde edilebilen sahteliðe kanamazdýk.

Peki popüler-kültür tarihin baþlarýnda felsefe ve rasyonel düþünceyle þekilllenen dünyamýzdan neler götürdü? Düþüncelerin güzelliði, yerini kalýplaþmýþ düþünceye; kültür çeþitliliði, yerini tek tip kiþiliðe; güzel sanatlar, yerini balon edebiyatýna; dostane iliþkiler ise yerini çýkar iliþkilerine býrakarak insanlýða küstüler. Þimdi, biz insanlarýn kafasýnda yepyeni ‘yapay gökyüzü’ler; bu gökyüzünde ise yýldýzlar deðil popüler-kültürün getirdikleri vardý. Biz, uykuya dalmadan önce onlarý seyrediyorduk hayranlýkla...

Masum bir insanýn kendi dünyasý için yarattýðý gökyüzünü düþünürken, namlunun kime dönük olduðunu fark ettim. Bizler, popüler-kültür’ün hammaddeleriydik. Artýk ‘yapay gökyüzü’lü güzel bir geceden sonra güneþin doðmayacaðýný biliyorum...