Mavi kalemimin yazısıydı mutluluk...
Adına tükenmez denen
Ancak bir gün tükeneceğini bildiğim
Barışın simgesi bembeyaz sayfalara
Gülen suratlar çizerdim kalemimle
Kardeşimin çizdiği kara kalem resimlerde
Ben, denizi boyardım mavi kalemle...

Engin deniz mutluluğun yansımasıydı
Ulaşılması zor güzel günleri, umudu
Bıkmadan, usanmadan, susmadan anlatırdı.

Mavi kalemimin yazısıydı mutluluk...
Kötü günlerimi günlüğüme onun gölgesinde taşırdım
Anı defterlerine kalbimi maviyle kazırdım
Umuttu mavi, sevgiydi, bağlılıktı..

Dünya maviydi aslında
Ufuk maviydi, deniz maviydi...
Kırlarda mavi mavi akardı ırmaklar
Çocukken yaptığım resimlere iki renk hakimdi:
Mavi ve Beyaz
Beyaz, kağıdın rengiydi, mavi ise kalemimin.

Mavi kalemimin yazısıydı mutluluk...
Dünya mavi maviydi aslında
Lakin bir ateş kapladı her yeri;
Önce kızıla boyandı sayfalar,
Ve ateşin sönmesiyle karardı, kül oldu.

Şimdi ne denizler berraklığıyla bize gülümsüyor
Ne ufuk umut saçıyor
Ne de maviye boyadığım yapraklardan
Yazdığım yazılar seçilebiliyor

...
Bir savaş düşündüm;
Karaya boyadı bembeyaz sayfalara kazılı mavi mutluluk tılsımını...
Kızıla, karaya ve sonunda griye
(Ateşe, küle ve bitmeyen dumana)
Daima yükselen bir sesle “Hayır!”
“Savaşa Hayır!!..”