býrak git beni
silbaþtan yine ölürüm

seni kendime söylediðim gün
ýssýz ormanlarýn hüznünde
suskunluðumuzdu bizi eksilten
otasan da bu yara kanayacak
basacak düþlerimi korsanlar
solacak tenimde gül

býrak git
duyma beni / sesim lav
sesim kendimi yakýyor

ters akan su bendim belki
gitmesi gereken de...
uykusunu alamamýþ geceler
sus(a)manýn mahreminde
iki ayrý koza gibi yapýþýk kaldýðýmýz
ten yorgunu zaman

býrak git
sevda tutar beni bilirsin
bacaðý kýrýk atým

bir sabah git ben uyanmadan
uykumun en derininde býrak beni
alma içimde sekip duran kurþunu
býrak git / düþünme
kirli bir kan gibi
akarým kendi yaramdan

giderken þarkýlar söyle
aþký uyandýr
sesin çok yaraya fitil