Saçlarında geceyi gördüm,
En güzel ayrılığa verdi adını rüzgar,
Durdum ayışığına,
Hüzünle nefeslendim,
Ve sana doğduğum yerde öldüm,
Bu sessizlikte,
Yüreğim sıkışıyor,
Yaralarım kanıyor yalnızlığa,
Yasını tutuyor bahçelerde yağmura,
Bir yanıp,bir sönen ışıklar,
Nereye dönsem korkusu bu melankolinin,
Nereye baksam dudaklarındaki tebessüm,
Kitapları kaldırıyorum raflardan,
Şiirleri yakıyorum odamın ortasında,
Kanadı kırılan bir serçe gibi,
Mevsimsiz bir zamandan yetim kalıyorum,
Bir nilüfer çiçeği solgunluğunda,
Çaresizliğe ağlıyorum,

Çekip giden bulutlara tutunsam,
Acaba,
Yeniden gülebilirmiyim umutlara,
Bir başka yürekte,yüreğin gibi,
Bir yürek bulabilirmiyim,

Sen,
İklimden savrul düşlerime ey sevda,
Şiirim ol,
Gecem,gündüzüm,
Dilin sussun,
Gözlerin konuşsun,
Sen aşksın,
Aşk'ı bana anlatansın,
Aşk'a düştüğümde,
Ben ölürüm yolundan,
Çekilirim usul usul,
Unutacağın bu yürekle,
Durmadan sen hatırlanırsın,

Aşk bizi vursun,
Dağlara savursun,
Ki ben,
Tutarsam başka bir eli,
Senden öte,
Ölürüm yolundan,
Çekilirim usul usul,
O vakit,
Gelip beni bulursun,
Haberin olsun...




Notlarımın arasına düştüğüm bir yalnızlığın gece ardından gelene bıraktığı nefesleniş. Ve yaşamak şiirlerin dünyasında,boğulmak gibi geliyor bana.

İnsan yeniden doğarmı yıkılan kalelerin surlarına sırtını yaslayıp, insan yeniden yürek kalırmı, yürek bildiği yüzlerin aynasında birbaşına yalpalayıp. Kendi gibi bir yürek bulabilir mi.

Bulur elbet zamanla, şiirlerin tozlu raflarında kurumuş bir çiçeğe aşktan yana anlam katmadıkça. Hayat yeniden yaşanabilir mi...