Ölüyordu
Kadın
Çocuğun uzaktan akrabası oluyordu
Çocuk
Nesi olduğunu bilmeden
Bu yaşlı kadını seviyordu

Başucundaki ilaç kutuları
Hızla boşalıyordu
Yine de ölümün
Kapıdan girmesine
Engel olamıyordu

Ilaç kutusundan başka
Çocuğa verecek bir şeyi bulunmayan kadın
Onu görmeye gelen çocuğun
Başını usulca okşayıp
Boşalan minik bir
Ilaç kutusu veriyordu
O an
Dünyalar onun oluyordu
Ve dünyalar onun oluyordu


Eve girer girmez annesi
Gurk tavuk gibi irkilip
Kutuları elinden alıp
Çöpe atıyordu
Çocuğun içine o an
Kara bir yağmur yağıyordu
Çünkü annesi
O kutuların içinde
Koskoca bir hayatın
Küçücük bir yüreğe tutunmuş
Yaşama sevincini ve
Yalnızca küçük bir kalbe doğan
O parlak güneşin olduğunu
Bilmiyordu

Atılan her kutunun
Kadını ölüme daha da yaklaştırdığını
Bilmiyordu

Bir gün kadın da
Dolu kutular da
Boş kutular da
Çocuğun içine gömüldü
Şimdi “çocuk”
“hastalandığında”
Kalan kutulardaki
Son ilaçları içip
Boş kutuları
En dokunulmaz köşesinde saklıyor