Kendi labirentinde kaybolan çocuklarýz hepimiz. Nerede bitmiþ içimize inmeyi unuttuðumuz merdivenlerimiz? Çýkar yol bulamazsan çýkarcý yol bul diyen kimdi? Böyle mi buyurdu yoksa gizli bir emperyalist?

Kendi kuyusunu kazan aptal köstebekleriz biz. Arasýra birbirime çarparak bir ileri bir geri ilerleriz. Eþine eþine eþleþir þanslý bileti çekenlerimiz. Köreltilmiþ nefsimiz, kulaklarýný bileylemiþ. Yaðdanlýkla dolaþmayý býraksak daha mý hýzlý ilerleriz?

Kendi oyuncaðýný kýran koca çocuklar, bisiklete ters binmeyi marifet bellemiþiz. Oyun yanlýþ, ebe yanlýþ, "çömlek patlýyor" kimi sobelesek . Bu yüzden hep ebeyiz. Biz büyük silgiden bi'haber, gönüllü yanlýþlara gebeyiz. Kozamýzdan yanlýþ bahara çýkmýþ kelebeðimiz.

(Madem çýktýnýz kozanýzdan, ýþýða geliniz! Iþýða geliniz! Iþýk, yakarak öðreten bilge efendimiz. Ýnsan olmayý ve yanmamayý öðrenmeliyiz. )