son göç bu gidiyorum
mektuplarınız karşılıksız kalacak artık...
bu şehre sığmıyor düşlerim
alışınca suskunluğa
buluyor beni de yüreği kavruk şair duruluğu
kendime yaklaştıkça tek kalıyorum
tüm ziyaretçilerim kapıdan dönecek artık...


uzun, ince bir yol var
bende başlayıp bende biten
gencecik bir bahar özlemiyle
kuşlara özeniyorum...
bu ayrılışlar bekleme yorgunluğumdur benim
şimdi mavi bir ikindide unutmuşken
bu yaşanmışlığı
bilmesem ne olur öykülerin bitişini
kuşlara özeniyorum
tüneğimi terkediyorum...

akşam olur gibi çekiliyorum
anısı sıcak sokaklardan...
tükettim ilkyazdan aşırdığım sevinçleri de
yürüdükçe eskiyen bir ömrüm
bakıldıkça kırışan bir yüzüm var
yıpranmışlığımı örten ne kaldı ki burada?..

evinden ayrılan bir gelinin hüznü gibi
yine de dönüp arkanı gitmek
ve sebepsiz suçluluk duygusu yok mu?
bu biletin elimde titremesi
son bakışın ezikliği...
oysa geldiğim gün gibi bu şehir
hala hiçbir albümde hatıra fotoğrafım yok
su gibi gidiyordum
su gibi dönmeyecektim...





Ertan Akyüz