Güneşte gülüp
Yağmurda ağlamak
Kolaydı...
Düzenin çocuğuydun sen!
Uslu
Ve
Mutlu...
Duydum ki,
Haksız zamanlarından kurtulmak için
Umutlu;
Pazara çıkarmışsın mevsimlerini...
Bir kasım akşamının âhını alan
Sonbaharmış elinde kalan...

O yalnız ağacın selamı var!
Halâ tek başına
O eski yerinde
Bakışlarını sayıklar
Baharın feri söndüğünde...

Oysa;
Güneşte de ağlayan bir kadın vardı
Yalnızlığın çok güzel olduğu bir şehirde...
Sadece gözleri
Değişmeden kalmış yüzünde...
Gelmemiş senden aman
Ağlamaya alışmış,
Çaresiz, kocaman
Bulutlarla yarışmış...

Ey sen!
Düzene düşüp aşka küsünce
Oyuncaklarını toplayıp giden çocuk...
Hala eski aklında mısın?
En sevdiğin turuncu trenin
Bende kaldı...
Farkında mısın?


Esra Güzelipek