/ Düþ karasý yollardasýn artýk… Yürüyebildiðin kadar… /

Sen de anladýn, düþsüzlükten ölünmüyor ama hala emin deðilsin, kendi türkünü söyleyemediðin yerlerde var mýdýr hayat?

Hatýrlamaya kýyamadýðýn anlarda çýban, seyretmeye doyamadýðýn daðlarda zalim bir çoban lekesi var… "Kim yaptý bunu… Neden oldu?" diye binlerce kez inlettin gecelerini… Cevap bulamadýn… Bir akþamüstü eve dönerken, yolda karþýlaþtýðýn ve yüzüne yokluk nakþeden, kimsesiz bir çocuðun bakýþýnda anladýn en çok çaresizliði… Dünyayý deðiþtirebilen var mý?
Sordun…“Bir çorba ýsmarlasan bu sokak çocuðuna, bütün açlar doyar mý?”

"Doymaz," dedin… Vazgeçtin… Sonucu deðiþtiremeyeceðini biliyordun… Bilmediðin, o anda binlercesiyle, ayný soruya ayný cevabý verdiðindi… Ve ayný anda binlerce tas çorbanýn çöpe döküldüðü idi…

Nerde yanlýþ yaptý dünya? Ne zaman saptýn sen bir ezberin yaþandýðý sokaða? Yoksa aslýnda doðduðun sokak mýydý orasý?

Cevap yok…

“Sen” olduðunda sen, bitip tükenmez görünen engeller örüyor zaman… Olmadýðýnda, hep bir delik býrakýyor nefesinin deseninde…

Herkes kendini koysaydý ortaya, ne olurdu?

Çekseydi “düþünceyi” aradan ve kalakalsaydý kalbiyle orta yerde, nasýl olurdu hayat?

Düþünmedin…

Acýdan kavrulurken ve yok olmayý isterken de, sana öðretilen acizliðini yaþýyordun…
Var olmaný buyurmuþtu oysa Tanrý… Sadece bu… Var olmak…

Güzleþen gözlerini çevirip gökyüzüne, göçmen kuþlara kýzdýn, vakti geldiðinde göç edemedin diye…

Arýlara kýzdýn, sevdiðin bal dudaklardan vazgeçtin diye…

Oysa, kendini yaþýyordu arýlar ve kuþlar, sen itelerken varlýðýný ezberinden…

………………………………………………………………………………

Cuma salâsý veriliyordu memlekette ve bir kadýnýn “dudaðý” kanýyordu… Bir kelimelik öpücüðündü tuzu… Esirgedin…

Esirgedin çünkü kelimeden öpücük, öpücükten tuz olmazdý…

Düþ karasý yollardasýn artýk… Yürüyebildiðin kadar…