İçimiz gam keder doluydu
Parfümünün kokusu pusu kurmuştu burnumuzda
Özlemler birbirleriyle çarpılıp artıyordu,
Yazmamız gerekiyordu; yazdık...
Yapıştırıcıyla bereleri yapılmış
Yazık bir acı vardı iliklerimizde
Ağlamayı bir meziyet biliyorduk
Hasretler karaya vuruyordu
Her Ezan sesinde, seni beni sevmen için dua ediyorduk
Ve her an el tutuşmalarını düşlüyorduk
İçimiz buruktu, yazmamız gerekiyordu; yazdık...
İkinci tekil şahıslarımızı her seninle
Ve ilk harfini büyük yazıyorduk
Şarkılarda, anılar arasında geçiş yapıyorduk
Heder oluyorduk sensiz günlerde
İstanbul esiyordu meltem
Baktığımız gökyüzünün
Rengi bile farklıydı ikimiz için
Ben kızıl bir gökyüzüne bakıyordum
Dertliydik; yazmamız gerekiyordu, yazdık...
Sevgiyi mecaz anlamda mı kullanmıştık,
Yoksa gerçekten hiç sevmemiş miydik?
Geceye ağlardı yalnızlığımız
Seni hep yanımızda sanıyorduk
Karanlıktan bile korkuyorduk bazı
Gündüzleri gece saydık...
Sensiz bir gün, bir ay gibi geldi bize;
İçimiz doluydu, yazmamız gerekiyordu; yazdık...
Yarım bıraktığımız kafiyeler oldu
Bazı biz yarım bırakıldık
Noktalama ve imla hatalarına bile dikkat etmedik
Kimi zaman da yenildik,
Ama hiç vazgeçmedik yazmaktan
Tıpkı sevmekten vazgeçmediğimiz gibi...
Buruktuk, yazmamız gerekiyordu; yazdık...
Her heceyi ismin zannettik
Sensizliklere tövbe ettik
Her ezan sesinde dua ettik
Kafiyeleri bile senin için şiire yürüttük
Her kırılan kalpte,
Bin defa kahrolduk
Ağlamamız gerekiyordu; yazdık...
Bir gün okursan bu şiiri
Beni değil, yalnızlığımı düşün
Bir gün ağlarsan yaşadıklarımıza
Bana değil; yalnızlığıma ağla...