Tarifi imkansız yalnızlıkları,
hep zayıf insanlar mı yaşar!
içinde sonsuz boşluğun
onarılamaz,müdahale edilemez yaraları,
gün gelir içinde büyür büyür
ve ensonunda taşar ya!
işte öyle bir zaman dilimini yaşıyorum.
Herkes kendi dünyasında;
Kendi yarattığı canavarla savaşıyor
ve sanırım,
bu savaşın sonunda
yenik düşen hep ben oluyorum ...yazık!!

Hayat öyle dar bir yer ki
sığamıyorum!
Kabuğumdan sıyrılıp,
başımı ufuklara kadar uzatmak istiyorum!
ama bir noktaya geldiğimde sıkışıp,
kolumu kıpırdatacak gücü kendimde bulamıyorum.
ben bu duygularla kendimle savaşırken,
kimsenin ruhu duymuyor ve
an geliyor yaşam denilen muammadan
ölürcesine nefret ediyor ve bunalıyorum..

İşte asıl yalnızlık bu!
dört duvar arasında,
çürüyerek yok olup gidecek bir bedenin son demleri
kalabalık, gürültülü
ama gerçekte
sadece benim rol aldığım
upuzun bir tiyatro sahnesi...
sorunum duyulmamak ve dinlenilmemek!
reçetemi ise kendim yazıyorum;
bir şekilde gökyüzüne yükselip,
ruhumla birleşmek..
Tek çıkar yolum;
Herşeyimi burada bırakıp gitmektir!
Bu şekilde yaşamaya zorunlu hale gelirsem;
yazık;
Bu bana her gece binlerce ölüm demektir...!

Kötü İçerik Bildir
Gerekçe: Okumuş olduğunuz metnin İzEdebiyat Yayın İlkelerine aykırı içerik barındırdığını ya da başka bir sorun içerdiğini düşünüyorsanız lütfen bize bildirin. Bildiriminiz anonim tutulacaktır ve en kısa zamanda editörlerce incelenecektir.