Þehir boþluða doymuþtu.
Bir otomobil, farlarýyla gözlerimi çiðniyor.
Sürücü, karanlýkta görülmediðim için küfrediyor.
Çöpçüler iþ baþýnda.
Sokak lâmbalarýný süpürüyorlar, caddeleri þehirden süpürüyorlar, evlerden oturmayý süpürüyorlar, kafamdan düþünceleri süpürüyorlar, beni bir bacaðýmdan öbürüne süpürüyorlar, yürüyüþümden adýmlarýmý süpürüyorlar.
Çöpçüler süpürgelerini arkamdan salýyorlar. Zýplayan ve zayýf süpürgelerini. Ayakkabým ayaðýma çarpýp ses çýkarýyor.
Kendi arkamdan gidiyorum, bedenimden düþüyorum, düþüncelerimin kenarýndan.
Yanýmda bir park havlýyor. Baykuþlar banklarda kalan öpücükleri yiyorlar. Baykuþlar beni görmezden geliyorlar. Fundalar arasýna yorgun, müþkül rüyalar sinmiþ.
Süpürgeler bana sýrtlarýný dönüyorlar, çünkü geceye çok yaslanýyorum.
Çöpçüler yýldýzlarý süpürüp yýðýyorlar, küreklerine doldurup kanala boþaltýyorlar.
Bir çöpçü diðer bir çöpçüye sesleniyor. Bu diðeri de öbürüne, o da bir diðerine.
Þimdi tüm sokaklarýn tüm çöpçüleri hep birden konuþuyorlar. Baðýrýþlarý arasýndan, çaðrýþmalarýnýn köpüðü içinden gidiyorum, kýrýlýyorum ve anlamlarýn derinliklerine düþüyorum.
Büyük adýmlar atýyorum. Yürürken bacaklarýmý birbirinden koparýyorum.
Yol süprülmüþ.
Süpürgeler üzerime üzerime düþüyorlar.
Her þey altüst oluyor.
Þehir tarlalarýn üzerinden yolunu kaybediyor, alýp baþýný gidiyor.

Çev. Muallâ Öztürk

*) Herta Müller: Niederungen [Çukurlar], Reinbek bei Hamburg 1993, s. 138-139. (= rororo Bd. 13360)