Mart-2002-İsviçre
HEP

Anılara sarma artık beni
     çıplağım
      safım
çaresizim nicedir
nicedir kendimim yani

Ölümleri düşünüyorum bir süredir
bir şahsiyet oldu ölüm
     sanki çıkagelecek
      kapıyı çalacak
      buyur edilecek
     kahve
      sohbet
      kahkaha
     ardındaysa hiçlik
      hatta önünde
           içinde
     ve de tüm dışında

düşüncelerini kontrol etmeye çalışan ben
bir kez daha yeniliyorum
ve duvarlarına çarpıp duruyor anılar
               odanın
odada ölgün bir yürek çırpıntısı
          cılız
ve her yeni günde olduğu gibi kürtaj ediyorum beni kendimden
sonra çöpe atıp unutmaya çalışıyorum

midem bulanıyor
koşarak dalıyorum banyoya
dakikalar süren böğürtü
burnumu yakan kusmuk

elime geçen ilk şeyle kanatıyorum gözlerimi
kan
kusmuğa damlıyor
kusmuk yüzeye yayılıyor hafifçe
ayak parmaklarımın arasında kayıyor
               gıdıklanıyorum
kanımla bir maske yapıyorum suratıma
yalnızlığım ve ayna birbirimize gülüyoruz
anılara katılıp
     odaya dalıyor kahkaha
bense kusmuktaki ayak izlerime bakıp ağlıyorum
yalnızlık da hüzünleniyor aniden
          oysa kıramıyor cıvayı
           çıkamıyor aynadan
     siktir

kendimi bırakıp yolculuğa çıkasım geldi
hep olduğu gibi
ama
yolculuğu bırakıp kendime çıkıyorum yeniden

kendimi böl
çarp
topla
çıkart
katmanlara ayır
     katman aralarına
yalnızlık kan ve kusmuk sür
     ama en çok yalnızlık
yoksa olmuyor
     ısıramıyorum kendimi
tadım acıyor
içim acıyor
ben
tenimde bir yaraya dönüşüyorum sonra
kocaman çirkin irinli bir yaraya
ve utanç basıyor her yanımı
          korku
           insan bahçelerinde

Kendimden indim
ve kuruyan kanı kazıdım suratımdan
arada emip tırnak aralarımı
kusmuklarıysa bıraktım aynen
     güzellerdi
doğum yapmış bir anne gururuyla
          bakıp durdum bir süre
aynayı olduğu yerde bıraktım
     yalnızlığı da

ayna ayna
     söyleme artık bana
          sus
           ve unut yüzümü
ve yastık
yaslan varlığınla kafama
yorgan
aç ağzını
ışık
uyu

-L-