Bugün gördüm seni, aslinda her gün görüyorum.
En çok zorlandigim zamanlar kalabalik arasinda ki sessiz dakikalarim.Iste o zaman özlüyorum seni, her zaman degil.
O kadar vakti birlikte nasil gecirmisiz sasiyorum, hatta kendimi kocaman bir yalanin ortasinda buldugum gune lanet ediyorum.Keske hic görmeseydim hic duymasaydim.
Nasil bu kadar umursamaz olabiliyor insanlar? Yada hiçmi güven hiçmi dostluk aramiyorlar.Hala inanamiyorum,insanlik icin hala ümidimin olmasi belkide tek bisey'e bagli oda herhangibirinin yaptiginin farkinda olmasi ve konuyu benim anladigim gibi bana anlatabilmesi.
Su anda kimseyi sevmiyor,kimseyi dusunmuyorum,tek korkum onlardan biri olmak.