Necip Fazýl'a atfedilen bir hikaye vardýr.

Üstad bir gün sokakta yürürken önünden bir kadýn geçer. Necip Fazýl arkasýndan bakar. Öyle alýmlý, öyle hoþ bir hanýmdýr ki, gözden kaybolana deðin arkasýndan bakakalýr.

Sonra bir gün yine ayný yolda üstadýn önünden bir cenaze alayý geçer. Üstad bu sefer tabuta bakakalýr. Omuzlar üzerindeki tabutun salýnýmý, ona ayný yolda gördüðü kadýnýn yürüyüþünü hatýrlatýr. Ve bir an tabutta onun olduðunu, beðendiði o kadýnýn öldüðünü düþünür ve oturup aðlar...

Muhtemelen bu olay üzerine bir de þiir yazmýþtýr ama hangisi bilemiyorum.

Aslýnda bazen üstad gibi yapmak lazým. Gidenin, gidip de gelmeyenin ardýndan, öldüðünü düþünüp bir anlýk yasýný tutmak lazým. Baktýn ki aðlýyorsun o zaman hiç durmamak ardýndan gitmek lazým...