Heidegger, sevilen kişiyle, kişinin varolanlara daha yakın olduğunu söyleyerek, sevmeyi, hiçliği ortaya çıkaran ölümün karşısına koymuştu. Varlık ve zamanda, kişinin hiçlik yaşantılarından dem vuran Heidegger için, sürekli hiçleyen hiç, bizi tam da buradaki insan olan Dasein durumuna getiriyordu. Oysa sevmek varolana tutunmak ve kişinin hiçliğini unutmasıydı. Peki, burada sözü edilen hiçlik nedir?

Amacım asla felsefi bir bilgilendirme yapmak değil( inanın bundan çok hazzetmem), ancak yine de Heideggerle bir başlama amacım var. Heidegger veya örneğin Hegel en zor anlaşılır düşünürler olarak bilinirler, ama ikiside veya nerdeyse düşünen herkes, yaşamımızın her yerine sinen bu hiçliği anlatır aslında. Tinin görüngübilimde Hegel, bilincin serüvenini anlatırken, felsefesinin özeğine koyduğu kavramlardan biriydi bu hiçlik. Varlık, sürekli hiçmekte; hiçlikte sürekli varolmaktaydı, yani bileşim oluştu. Her an(moment), geride hiçliğe karışarak varoluyordu. Burada özellikle yokluk demiyorum, çünkü yokluk hep bir varolanla birlikte düşünülmeye koşullu bir kavram. Birinin yokluğu, o kişinin hiçliği değildir.

Her neyse anlatmak istediğim dediğim gibi asla böylesi özel bir ilgi isteyen konular değil(sanki aksi düşünülen bir şey var ya). Ben hepimizin olan hiçlik üzerine düşünmek istiyorum. Ve bunu böylesi bir edebiyat sitesinde ve özellikle gönderilen yazıların aşkla ve de aşık olunan kişinin yokluğuyla ilgili olduğunu düşünerek, yazarak yapmaya devam ediyorum. Gerçi bende böylesi yazılar yazıyorum ve yeri gelmişken söyleyeyim, burada bu konuyla ilgili bir çok yazıyı da gerçekten severek okudum. Ama tüm bu yazılarda acaba anlatılan, berisine geçilemeyen duygu ne? Bunun gerçekten filozoflarında bir biçimiyle değindikleri yokluk ve benim için önemli bir çıkış konusu olan hiçlikle ilgisi ne?

Geceler ve yiten sevgiler, sevişmeler ve hüzün dolu anlar. Belki de okumasını umduğumuz kişilerin okumayacağını bilerek yazdığımız tüm özel anlarımız. Hepsinin ortak niteliği geride kalmış olmaları. Duyulmak ve duyulduğunu bilmek isteği( sanki Kafka’da bunu istememişti). Bende bir ağırlık gibi duran şeyi, yazıya aktararak, hem rahatlamak hem de insanın eksilmeyen gelecekten umut etme istemi yolunda devam etmek. Cioran, tüm o varolmaktan hayıflanan tümcelerinin arkasına yine de sizce “ne olur biraz daha”yı katmamış mıdır?

Kieslowski, Van Der Budenmayer’in müziğiyle Dekaloglarında, veya Albinoni, Adagio’sun da, hep belli bir duyguyu benzer biçimde aktarmak istiyormuş gibidir. Örnekler sayısızca artırılabilir ama, bunlar en sevdiklerimdi. Gerçekten de bence aktarılan şey birdir( haksızlık yapmak istemem, dediğim çok genel bir yargı) ve o da en başta söylediğim gibi, insanın ölümlü(sonlu) varoluşudur. Ve aşk, insanın ölümlüğünün en kişiselleştiği ama aynı zamanda en çok baş edilebilir olduğu durumdur. Biten her aşk, hep örtük olarak ölümü çağrıştırır bize. Ama bu durumda farklı bir nokta vardır; geriye kalan kişi yaşamakta ve yiteni yinelemek istemektedir. Yazı, kendi hiçliği karşısında ürken bilincin, ürkekliğinin bilincidir. Bu ürkeklik hiçliği çağırır. Türkçe’de ürkeklik olarak dillendirdiğim şeyi, kaygı olarak karşılıyorlar aslında ama anlatılmak istenen nesnesi belirsiz korkudur bunun bilinmesi yeterli çünkü ürkeklik bir nesne sahibiyken aslında o nesnenin arkasında, bilinç bir hiçliği şimdiden sezmiştir.

Demek ki, en başta da sözü edilen hiçliğin ne olduğunun yanıtı, yaşam içinde her an karşılaştığımız fakat illaki derin bir deneyimle ortaya çıkan bir şey olmasıdır.benim üzerinde yol alacağım izlek de bu yanıtın, kendisiyle ilgili olacak ve yapmaya umduğum şey, bizi ağlatan ve güldüren, korkutan ve güçlü kılan, yıldıran ve doğrultan aşkın, hiçlikle ilişkisinin açık kılınmaya çalışılmasıdır.