çıplak kaldım labirentlerinin doksan derecelerle saptırdığı yollarında,
ışıklarını söndürdün aç kaldım, susuz kaldım, nefessiz kaldım.
bir ağaç altı gölgesi yetişti de kurgularıma,
senden önce soluk aldım.
bu zamanlar böyle gitmez bilesin,
komşuculuk değil yaşam
bu hasretler böyle bitmez bilesin,
tek ayrılık değildir benim de tasam
kör, kuru mordan ötesi eflatun,
perdeli sahnelerin en kuytusu,
üçlemelerinden de bıktı tanrı teklemelerinden de,
o, zamanların en huysuzu...
kanatlar tak artık, kopar at omuzlarını
kemiklerin sızlar düşünme,
mavilere bürün artık,
siyahların kudurgan devlere dönüşür düşünme
korkma...
ben sana en uzak olanım,
sen geriye dönüp yürümedikçe.
bak ışıklarımı yaktım, sen bir daha sakın söndürme.