-Ponponlu terliklerinden nefret ediyorum.

Hiç bu kadar acýmamýþtý içim. Susakaldým, bakakaldým gözlerine,gözleri, terliklerimde...

-Bir kere her þeyden önce pembe.Pembe rengi hiç sevmediðimi bilirsin.

Ada’nýn sonbahar yelini hissettim ellerimde,yosun kokusu genzime doldu, sanki boðdu.Sonra bulutlar...Bulutlarýn arasýndan sýyrýlan ikindi mavisi...

-Baksana burunlarý delindi delinecek.

Kavun þarabýnýn tadýný duyumsadým nedense...Sakýzlý muhallebiyi de ilk tattýðýmda ayný þeyi hissetmiþtim; lezzetin þiiri bu olmalý demiþtim kendi kendime.

-Üstelik ayaklarýn öyle taraklý ki, terlik terliklikten çýkmýþ mavnaya dönmüþ.

Oturduðum koltukta doðruldum. Sýrtýmý saðlamca dayadým geriye.Terliklerim halýyla tabaným arasýna sýkýþtý. Balkon kapýsýndan bir tutam rüzgar doldu odaya...Oda sevince durdu.

-Sað tekinin üzerindeki leke....! Salça lekesi mi o?

Büyük fýrtýnalardan sonra, birbirinin içine geçmez mi dallarý o koca aðaçlarýn? Sonra nasýl ayrýlýrlar birbirlerinden......? Kýrýlmazlar mý?

- Ah þimdi sen alýnýrsýn da terliklerin için söylediklerime........!

Neden alýnacakmýþým ki,

bir numara küçük aldýðýn,

pembe aldýðýn ,-evdeki tek pembe rengimiz-

hem de ponponlu aldýðýn, – üç yaþýmdan hatýrladýðým tek aným ponponlu ayakkabýlarýmý giymemek için aðlarken kusmamdýr-

bana aldýðýn,

ilk evlilik yýldönümümüzde aldýðýn,

pembe ponponlu terliklerim için söylediklerine........