Biz güvenli arabalarımızda evlerimize giderken, yol kenarında travestiler vardı ve biz kafamızı çevirip bakmayacak kadar kanıksamıştık onları, belki de yoksaymak işimize geliyordu. Bir taksi şöförüyle pazarlıklarını izlerken, aklıma faili meçhuller geldi. Ailesiz, evsiz bu insanlara birşey olduğunda, yokluklarını kim hissediyordu? Ya da yıllardır görüşmedikleri aileleri geliyor muydu cesetlerini teşhis etmeye ve tanıyorlar mıydı oğullarını, şuh bir kadın kılığında da olsa? Ya da herzamanki yoksaymışlıklarını koruyup kıpırdatmıyorlar mıydı bi taraflarını? Bu insanlar bunu hakedecek ne yapmıştı? İstanbul muydu gerçekten herşeyin suçlusu? Kendi mazbut kasabalarında hepsi birer namus timsali olanlar, buraya gelince değişiyor, cinsiyet, kimlik ya da en azından kişilik değiştiriyor ve semerinden boşanmış gibi saldırıyordu etrafa. Ve bir yılbaşı akşamı İstiklal Caddesi’ne çıkıp bir kaç turistin orasını burasını mıncıklıyorlardı kameralara bakarak. Bizler yine güvenli evlerimizde ilk önce kanımız donarak, sonra da orada olamadığımıza şükrederek seyrediyorduk olanları. “Bunun sonu ne olur?” diye bir soru gelse de zihnimize kara bir leke gibi örtüyorduk üstünü ve devam ediyorduk sınırlı, sorumlu yaşamlarımıza, biraz daha seyrek çıkarak İstiklal Caddesi’ne.

Belki de tek suçlu aradaki uçurumdu, bu uçurumu kuranlar ve muhafaza edenler. Suçlu kimdi, devlet mi, yoksa İstanbul’lular mı açmıştı arayı farkında olmadan? Belki de televizyon? Bütün dünya popüler disko parçaları eşliğinde yarı çıplak dansederken, İstanbul da almıştı nasibini. TV denen mucizeyle bu görüntüler Anadolu’nun en ücra köy evine bile ulaştığında, ilk yaptıkları utanarak kanalı çevirmek olmuştu belki de. Sonra kanıksamışlardı biz gibi, bilselerdi keşke seyrettikleri biz değildik aslında. Çok küçük bir kesimdi, dikkat etselerdi göreceklerdi, hep aynı yüzlerin döndüğünü ekranlarda, etmediler. “İşte İstanbul” diye bir düşünce saplandı kafalarına, sefahat ve zevk alemi. İnsanlar yiyip, içip, zevkte sefadaymış gibiydi görüntülerde. İstanbul zıvanadan çıkmıştı sanki. Gençtiler, çocuktular, yasaklarla büyümüşlerdi, içlerinde kopan fırtınalara tercüman gibiydi İstanbul. Buraya gelmeli ve kendi paylarına düşeni almalıydılar. Geldiler... Akın akın, oluk oluk aktılar İstanbul’a... Akraba evlerinde, ücra otel köşelerinde kendilerine yer etmeye uğraştılar. Zordu hayat, televizyonda gördükleri gibi değildi, hatta ilgisi yoktu seyrettikleriyle. Evet ışıl ışıldı İstanbul, TV’de gördükleri yerler gerçekti, ama oralara ait değillerdi, tıpkı bizlerin de ait olmadığı gibi. Ama onlar ait olmak istiyorlardı, bizim görmezden geldiğimiz bu sanal dünyaya. Olmadı, kıyısına bile yanaşamadı çoğu. O zaman nefret ettiler belki de. Nefretlerini kusmaya başladılar tüm İstanbul’a. Biz de onların gözünde TV’de mıncıkladıkları turistler gibiydik artık. Bütün turistler nasıl ahlaksız, fahişe v.s. ise bizler de öyle birşeydik işte gözlerinde. Suçumuz sadece farklı olmaktı, ama bu onların sandıkları gibi bir fark değildi. Umursadıkları da yoktu zaten artık, yenilmiş, hırslanmışlardı. İstanbul her geçen gün biraz daha geliyordu üstlerine. Çaresizlikle saldırırıyorlardı onlar da. Gün geldi, 10 küsur yaşındaki bir kız çocuğu olup bankadan milyarları çaldılar, gün geldi trenden gencecik bir çocuğu cep telefonu uğruna itip öldürdüler ya da nöbete giden bir hemşireye saldırdılar... Hiçbir değer yargıları kalmamıştı, kaybedecek birşeyleri de. Tinerci, travesti, fahişe, dilenci, kapkaççı, soyguncu olmuşlardı. Bizim yaptığımız tek şeyse güvenli sığınaklarımıza çekilip olanları izlemek, sanki çok uzağımızda yaşanıyorlarmış gibi ve her geçen gün daha tehlikeli olan İstanbul sokaklarından biraz daha mahrum etmek kendimizi. İstanbul mu, o her zamanki gibi mağrur ve sessiz, olanları izlemede... Ne vefa, ne insanlık örneklerini, mutlulukla izleyen sokaklarının suratı asık, o da mutsuz bizler gibi, kimbilir belki içinden “Bugünleri de mi görecektik..” diye geçiriyordur...

En güzel günbatımı İstanbuldadır.
İstanbul’da ne var deme.
İstanbul’da ne mi var?
İstanbul’da İstanbul var.

Not: Ezbere bildiğim bu şiirin yazarını bilmiyorum, lütfen bilen varsa bana da bildirsin.