sorgulamadan uzak yüreğinin
karanlık ufuklarında
yıldız çiçeklerin tomurcuklanır
mahmurlaşan ıslaklık
bilge gözlerinde
çarmıha germişken bedenini
kendini zehirlerken
süslü cümlelerinle
sığınabileceğin tek gerçeklik
ellerinle mahvettiğin
sahte kentinin
yıkıntıları arasında
…
belki
…
ve
susmak deliliğe bir övgüdür sadece
susmak, affetmektir Tanrı’yı

sorgulamadan uzak yüreğinin
sığ derinliklerinde
yakılanamayan çığlıkların
canını acıtır, hafiften
haz içinde yanarken bedenin
arındığını düşlersin, sessizce
söylesene kaç ölüm
senin kalbin
dudakların kaç ölüm
çocuk parmaklarının
iltihaplı yaralarıyla
yazdığın aklına
beş harf…
…
belki
…
ve
susmak deliliğe bir övgüdür sadece
susmak, affetmektir Tanrı’yı

sorgulamadan uzak yüreğinin
iğreti yalnızlığında
küçük dua fısıltılarına
hapsedersin kaderini
Tanrı beş küçük harftir dimağında
dilinde huzur bulan
dudaklarında kurban ettiğin
yalnızlığın gibi, alaycı
ama geceleri ağlıyorsun
yatağında, hınçla
kurgusal hayaletlerinle
evrenler yaratıyorsun kendine
içindeki nefret gibi
yalnızlığında sahte
ağlıyorsun, unufak olarak
alışkanlıktan sadece
…
belki
…
ve
susmak deliliğe bir övgüdür sadece
susmak affetmektir Tanrı’yı

sorgulamadan uzak yüreğinin
kırgın ufuklarında
yıldız çiçeklerin tomurcuklanır
güzellik…
gülümsemeyi öğrendiğinde
nefretin ışığa dönüşür
kendini zehirlediğin
süslü cümlelerinde değil
pencerenden odana sızan
ürkek ay ışığında
saklı umutsuz hayallerin
ama katlet duygularını sen
öfkeli dudaklarında
öfkeli…
ve sus
sonsuzluğa erişinceye kadar
çünkü
susmak deliliğe bir övgüdür sadece
susmak affetmektir Tanrı’yı