iki gölgem var artık...ben neredeyim bilmiyorum..hayatın neresinde kaldı hayallerim..yıkılmaz dediklerim nerede felaket sebebi oldu içimde...yok artık ..gitmek çözüm değil..gitmekle geçse içimdeki vurgun dünyanın öbür ucu ulaşılır olurdu benim için..istanbulu karşıdan karşıya geçerdim serin sularında..köprüden atardım kendimi öleceğimi bilseydim..olmuyor..nerede tıkandım..bir yürek ezdi geçti, cansız..ruhsuz kaldım..yorgunum elimden tutmasını beklediğim bi kişi kalmadı içimde..bekledikçe daha çok gömüldüm aldatmanın batağında..yalnızlık..anladım ki..hep yalnızdım..sormadım dinlemedim hiç bi cevap beni ben edemezdi biliyorum..şimdi bir tek anlayanım yok hiç olmamış meğer..seviyorum demek kolay..peki neyi ifade ettiğini anlayamadıktan sonra..nasıl seviyorum diyebiliyo bu insanlar..neyi çok verdiysem verdiklerimin karşılığında bir şey istemediğim için asıldım verdiklerimin kalbinde..şimdi iki gölgem var yürürken gecenin karanlığında hangisi benim çözemediğim iki gölgem var..yürütemedim bir türlü kafamdakileri ve içimi, ikisini de aynı yöne hiç yürütemedim..öyle deli bir yürek ki, öyle inat bi yürek ki..başım çekeledikçe elinden tutup o beş yaşındaki bi çocuk gibi gidiyor sanki ilk gördüğü anda bi oyuncağı sevmiş de annesine aldıramamış gibi tepiniyor..ah yüreğim İNADINDANSIN...yalnızım şimdi oysa hep yalnızdım..gözlerim ilk defa ışıktan çıkmış karanlıkları yaşamıyor..öyle alışıktım ki aslında acı çekmeye..yalnızlık bir ömür boyu..ölecek kadar bir sevdiğiniz hep olur bu hayatta..ama sıra ölüme geldiğinde kaçacak bir yer aranır nasıl olursa..üşüyorum dersiniz..yıllanmış maziniz bi okyonus kadar derin ve sessiz olur umduklarınız..ve bir tek öleniniz olmaz sizin için..bir kişi atlamaz sizinle birlikte ölmek için..ne kanserli hayatlarda eşlerini en sevdiklerini kaybetti bu insanlar; ama hiç biri ölmemiştir sevdiği için ya da onun kadar acı çekmemiştir..şimdi ben kanserim..sevdiğimin derdinden, sevdiğim kimbilir nerede...