Kaç asýr evvelinden yere düþen billurdan
Arþa mýhla çakýlan müjdeli haber geldi!
Kim pay istemedi ki geceye inen nurdan
Ey rüyalarýn Kýzý! Hasretin firak deldi,
Ýkliminde zerreden þemse hep ab-ý hayat
Müstesna mýsr-ý kadim iþte þahit kainat!


Altýndan kâþâneler, kubbeler, minareler..
Daim tekbir getiren ruhun dilekleridir!
Haliç’te sabahlayan kuytudaki gölgeler,
Hala nöbetler tutan arþýn melekleridir!
Gönül baðýnda güle yazýlan en son nutuk
Cemreler düþen aþkta eriþilmez bir ufuk!


Toðraðýna ram olan bizlere minnet düþtü
Laleli’de bir efsun sualsiz genze kaçar,
Vuslatla örülü bu surlara cennet düþtü
Rahmani neþideyle Ayasofya gül saçar,
Seni Yeditepe'den seyredince gün durur
Seni anlamayan gül dalýnda iken kurur!


Beyoðlu hep ters düþer gecenin matemine
Gözlerin hicranýna mavi þimþekler çakar,
Deva bulunamadý Taksim’in elemine,
Þimdi kelam kaðýda düþer, yetimlik çýkar!
Gümüþ sularýnda ne tarihler akmýþ senin
Mavilerin solmayan, gül saltanatý senin!


Yüreklerin bamteli Üsküdar’da bir sýzý
Topkapý ebruli gül nakýþý hep rengarenk
Þairin kalemi aþk, mürekkebi kýrmýzý,
Kadýköy’ün kalbine býrakýlan son çelenk,
Yetim hasretlerimiz asrýn karanlýðýnda
Sönmez kandiller Eyüp Sultan Mezarlýðýnda!


Tende ölümsüzleþir bu lahuti bakýþýn
Aþina yüz deðil ki görülen þu ahvalin
Gizemli sükutunla bizi candan yakýþýn
Gem vurulmadý aþka iþte efsunlu halin,
Duvaðýn Altýn Boynuz bizlere sürur kaldý
Ýrem Baðýnda bütün güllere gýpta kaldý!


Sandallar Kadýköy’de açar kanatlarýný
Bir martýnýn intihar denemesi Boðazda,
Haliç’i selamlayan yorgun sanatlarýný
Islak umutlar aða takýlýr ilk ayazda,
Göz göze gelir Sultan Ahmet ve Ayasofya
Uyku nedir hiç bilmez aþka gelen Tarabya!


Tarihin ilk çileli hammalý; Kýz Kulesi
Seni görseydi Mecnun çöllere düþer miydi?
Kalplere huzur verir Mihmandar’ýn türbesi
Ferhat seni bilseydi daðlarý deler miydi?
Cihanda senden baþka dilberler gayr-ý kabul
En sefil aþklar bile sende olur hep makbul!


Beyaz yelkenlilerin umutlarý simsiyah
Köprü altýnda usul usul kaybolan yýldýz
Bahtýna firak düþen aþýk þimdi çeker ah
Bizim payýmýza da hiç düþmez mi Rüya Kýz!
Bir tahayyülü bile mecnun eder insaný
Her karýþý cihana deðen cennet mekaný!


Bu minareler hepsi “kadim elif” ey insan!
Sen âfet, ey þehr-i yâr! Þâir senle övünsün
Nurlu yedi mihraptan yükselince her ezan
Senin için akmayan gözyaþlarý dövünsün,
Her insaný bahtiyar eden þehir dediler
Sana þiir yazmayan þair olmaz dediler!


Nakýþ nakýþ ruhlara iþlenmeli bu aþkýn
Hattat Osman’ýn “vav”ý gibi narin olmalý
Mevsimine düþmeyen ruhlar þimdi bin þaþkýn
Sensizlikten gözlerde dinmeyen nem olmalý,
Dillerde aþkýn adý hece hece Ýstanbul!
Arzla arþ arasýnda, aþkýn odu Ýstanbul!