Çöllere düþüremediysen Kays’ý eðer
Sakýn ola, ben Leyla’yým deme!

Acýnýn kalbini taþýyorum kir pas gönlümde,
Bindiðim hiçbir tren götürmedi beni menzilime,
Günahlarýný yudumladýðým mevsimsiz sevda Azrail gibi!
Kör bir akrep dolaþýyor peþimde
Yarýnlarýmýn can damarlarýndan kanýmý emiyor,
Zehrini kusuyor en derin yerlerime..
Her anne ikiz doðurmaz!
Aþkýn dilini keþfettim buralarda
Ve her insan konuþtuðu dille düþünür,
Gecenin lacivert karanlýðý yürekte çýban gibi büyür!
Kuraklýðýný yaþadýðým umutlar
“lâ havle” sabrýnýn son duraðýnda!

Mavi kokan tren
Vagonlarýnda “ben” olmayan
Bir yarýn taþýyorlar güneþe,
Her tren benim üstümden geçer,
Ben, kökü gökte olan bir aðacýn
Rengi kaçmýþ ham meyvasýyým!
Yýldýzlara ulaþamayan sesim
Koyu bir infilak doðuruyor gecelerime,
Aþkýn þehzadeleri
Kýrmýzý bir isyaný haykýrýyorlar benliðime!
Boþ odalarýnda yüreðimin
En þerefli bir intihar denemesindeyim!
Parmak uçlarým
“vela kuvve”yi fýsýldýyor kulaklarýma gizliden!

Siyahýn olmadýðý mevsimde
Günah kokan aþkýn davetiyesini
Göz yaþlarýmla yakýyorum,
Saatlerin göstermediði takvimleri
Gerdanlýk yapýyorum efkarýma,
Bir kuleye çýkýyorum yorgun hatýralarla,
Bin uçurum görüyorum;
Cehennem kesiliyor ruha tabut gözler
Söz muamma, gülüþ efsun..
Ve ey fani aþk! Ebede uzanan yolda sen yoksun,
Ruhumda aðlayan hicranýn sessiz hýçkýrýklarý
Ve “ben”i ben yapan bir sadâ yetiþiyor çýðlýklarýma
“illâ billâh..”, “illâ billâh..”.

Ey Leylâ’nýn yolunu gözlediði Kays!
Çöllere düþüp bulamadýysan Mevla’yý eðer
Sakýn ola, ben Mecnun’um deme!

Zafer ÞIK
04 Nisan 2005 Pazartesi
19:19 MERSÝN