“Zaman içindeki acıyı yıkayacak”
“Acı zamanla yıkılacak…….”

Sonunu bildiğim hayat oyunlarına tutanak yazdım yine….
Payıma düşen ihanetleri aklamak,yazgımı teselli etmek düştü yine bana..
Ben gittim,ben çizdim isminin üstünü….
Yalnızlık durağının istasyon şefi,kalbime,
Ben verdim emiri,ben istedim sonu görmeyi…
Bitecek bir şeydi biliyorduk,,,,,
Korkuyorduk biçilmiş sonları giyinmeyi,
Umursamıyorduk,mutluyduk….
Güçlüydük,sözüm ona cesurduk her ikimizde…
N e çok sözler veriyorduk,gideceğimizi hesaba katmadan günün birinde…
Yalanlar söylüyorduk,pembe yalanlar….
Düşler kuruyorduk,gelecek adına…
Kucağımıza alacaktık kızımızı dört yıl sonra ….
Sen öyle çok kaptırmıştın ki kendini….
İnanıyordun anlattığın masallara,benim gibi…
Bir gün –gideceksin—dedim,
--Asla,gidecek biri varsa o ben değil sen olacaksın—dedin,
diğerleri gibi…..
Her güzel şey bitmeye mahkumdu aslında,
Kavuşamayacaktık,yazdığımız mutlu masalda….
Gerçek günün birinde dikilince karşımıza,
Sert bir yumrukla,dağıldık…
Anladık ki,
Bitmeye Mahkum bir aşkın can damarının kesilme vakti…
Sen suçu bana yıkmaya,kendini haklı çıkarmaya çalıştıkça…
Anladım ki,
Hayatımda ki tüm hikayelerin sonu aynı bitiyor..

Biten bir aşkın can damarını kestim ben...
Sense, susarak uğurladın beni senden..