Çıkılan yol aslında her zaman tek kişiliktir.Gidilen istikamette öyle….Hayat neleri beraberinde getirir ya da götürür bilinmez..

Yalnızlığın kollarında uyukladığım bir anda çaldın kapılarımı…Sesin düşten gelen bir haykırıştı..Önce seni sakladın benden,sonra seni sakındın senden..Şaşkındım,girdiğim yeni akım cereyan etmeye başlamıştı damarlarımda…Titremişti içim,senin dünyan karşısında..Yada kendi dünyam karşısında….Seni sevmeye başladım,eskisinden pek farklı olmayarak..Sesini sevdim, inceliğini, kırılganlığını, saydamlığını…. Sonra; sonrası malum…Nedenlerim öyle çoktu ki….


Benim Gibiydin….
Korkak ama bir o kadar cesaretli….
Benim gibiydin,ağlarken gülebilen….
Her yıkımdan sonra yeniden ayağa kalkabilen…
Benim gibisin….
Ölüme değecek sevdalara yelken açabilen…..
……………………………………………………………
……………………………………………………………
……………………………………………………………

Son telefonun bir gece yarısı,uzayan konuşmanın ardından ilk kez;
---Bana benziyorsun,her aşkın sonunda acı çekiyorsun,benim gibi…”demiştin.İlk kez sende kabul ediyordun sana benzediğimi…Sonra hiçbir şey olmamış gibi,kaybolup gittin karanlıkta…sessizce..

Ayak izlerin kayboldu ve sesin sustu…
Doğruydu,sana benziyordum…
Her ayrılığın sonun da AcI ÇeKiYoRDuM…