Aşkın adını duyduğumda kaçak baharları yaşıyordu kalbimin atışları….sanki beni acıtmaya gelecek o yolculardan biri tüketecekti içimdeki nefesi…ben hep erteledim aşık olmayı….ta ki seni bulana kadar…

Hep dile getirip ,ama içimde sakladığım bir rüyanın başlangıcıydı gözlerin… kelimelerin rehin alır,sözcüklerin düşürürdü savunma hattımı..Nasıl bir şeydin ki sen… Neydin……Kimdin de ertelediğim aşkın komutanlığını yaptın…Ben sevdim seni,hiçbir gücün sevemeyeceği kadar…

Hayatıma girişin,çıkışın kadar çabuk oldu…Biliyordum aslında bu sükunetin fırtına öncesi sessizlik olacağını….Ayrı ayrı hayatlara savrulacağımızı,bir film karesinde iki düşman olacağımızı…Biliyordum da,yinede görmek istedim…

Artık,konuşmaya cümlem kalmadı benim…Ağlamayaysa yağmurum yok..bu serzeniş boşuna biliyorum,duyuramam sana içimdeki seni..Sen sadece benimleyken okudun yüreğimi..Sevmek sanırım biraz yürek işi,biraz da cesaret.. “savaşacak gücüm olsaydı,kalır savaşırım demiştin” bu sana ait olan son cümleydi…

Şimdilerde ayrılığın birinci yılını kutluyorum..Yine kapılarım kapalı,yine yüreğim tepkisiz…Seni büyütüyorum içimde,senle beslenen cümleler..Her gece doğuyor satırlara….Gücünü senden alıyor,yaşamını benden…