Derin bir sessizlik vardý. Nerede ve hangi zamanda olduðumu bile bilmiyordum. Geniþ bir boþluktu ihtimal ki ne olduðumu bile hissedemiyordum. Hiçbir þey göremiyordum. Derken girdim, þehre.., Yok olmaya mahkum bir varoluþun þaþkýnlýðýna, kalabalýðýna. Sarmal bir gürültü her yanýmdan hücum etti. Meðer þehir, derin bir sessizlikten gelenlerin hepsine bunu yapýyormuþ. Kendi sesini duyurup da her sessize, daha yüzünü göstermeden önce…
Ýndim þehrin derinine. Ýndikçe derine, herkesin kullandýðý bir avuç kelime tekrar etmedeydi hep bu gürültüde. Birbirini tekrar eden türlerin, birbirinin tekrarý birkaç arpa kelime ile. Ben de giyindim o kelimelere, çünkü öyle ya, olmalýydým ben de kelimelerde. Bir kuþak baðlamalýydým kendime, þehirdekiler beni fark etmeden önce. Birden bir þey oldu, hatýrlamadým öncesini önce, bir acý hissettim tarifsiz bir yerimde. Ama yerim yoktu ki benim. Ýþte o anda þekil aldým birden. Yönsüzlüðüm, þekilsizliðim, bilmezliðim gitti içimden. Ýlerledikçe þehrin içinden, sesim de oluþuyordu benim. Bir gölgem ortaya çýkýyordu. Sonra gürültülerin kesilmeyeceðini anladýkça, gürültücüleri, yani herkesi gördüm, sokaklarda, odalarda, araçlarda, yollarda, gizli gizli kutularýnda herkesi gördüm. Gördüm, ben olmayanlarý ve sen olamayanlarý... Sen dediðimde, sen var mýsýn acaba ¿ Düþünüyorum da, -yokken de mi düþünüyordum bilmem- hiç kullanmadýðým þeylerdi þu kelimeler. Hiç görmediðim bir þeyi kullanmak korkutmalý mýydý beni ? Belki o yüzden azca kullanmalýyým önemlilerini. Bitmesin diye az kullanmalýydým, az kullandýkça belki, þeklimi tamamlamama yeterli gelecekti. Yoksa þekil ile þekilsizlik, somut ile soyut arasýnda kalacaktým diðerleri gibi. O yüzden az az, çekinerek kullanmalýydým kelimeleri. Düþünmeliyim, þu ana kadar bütün bu herkesten gizlemeye çalýþtýðým kelimeleri... Dolaþýrken harflerin gölgelerinde böylece, koþarak ve yürüyerek bütün zamanlar boyu gideceðim bir yolculuk olabilirdi bu. Ama, aniden þekil almaktan çok daha ötede bir þey oldu yine. Þekil aldýkça ben, baþka þekiller ortaya çýkýyordu, her yerden. Gözler !.. Gözler vardý þehirde. Çok, bir çok göz. Göz yýðýnlarý akýyordu caddelerde. Gözler döne döne... Bakýþlar birbirine çarpýyor, birbirine sýrt dönüyor, yana doðru, aþaðýya doðru, bana doðru ve sana doðru dönüyor, yöneliyor gözler. O kadar çok göz vardý ki birbirine karýþýp sonra tekrar ayrýþan, bölünerek çoðalan bir varoluþ gibi, çifter çifter hücreler; gözler. Anladým ki kelimeler ve gözlerden ibarettir þehir ! Bütün bu kelimeler ve gözlerin içinde, diðerlerine benzemeyenlerini hissettim. Kelimelere giyinmeyenlerini; yani þeklini tamamlayamamýþ olanlarý, gözsüzleri. Böyledir dedim þehrin sunumu; ret edersen ya da yapamazsan diðerlerinin bunca ses, kelime ve göz oyununu. Hemen kenara ayýrýrlar seni, onlar tamam olduðu için yardým eli uzatýrlar belki. Seni iþaret ederler, salkým saçak isimlendirirler, saðýr, kör, dilsiz veyahut deli derler. Oysa birkaç kelimeden ibarettir iþte gürültücülerin, gözlülerin, normallerin bütün bu galeyanlý oyunu. Gözler vardý her yanda. Gözler ve sesler. Kelimelere giyinmiþtim ama ses çýkarmamaktaydým hala. Duyulur da sesim, þekiller yapýþtýrýrlar diye her yanýma susuyordum.
Bütün bunlara inat, gürültülerin içinde kaybolmaya yüz tutmuþ ama hala çýðlýk çýðlýða bir varlýk gördüm uzakta. O, kelime kullanmýyordu, içindeki varlýðýn kanatlarý çýkmýþtý varlýðýnda. Bütün bu gözler ve seslerin, içinde kaynadýðý soluk renkli taþ yapýlar arasýnda, güruhlarýn geçtiði yollarýn kesmesinde küçücük bir kuþ baðýrýyordu çýðlýk çýðlýða. Dört kenesetli bir insan kuþu muydu yoksa bir gök iþçisi miydi acaba ? Keneset parýldadý aniden kendi ýþýðýnda. Nereye baðýrmakta, kendisine mi yoksa kalabalýða mý ? Sonra ani bir hareketle havalandý o gök iþçisi. Sesler ve gözler kaçýrdý onu en sonunda asla bilemeyeceðim ölümcül bir ücraya. Gözleri fark edip de nasýl fark ettiðime bir kelime arayarak dolaþmaktayken ben hala, birden hiç fark etmediðim bir þeyi fark ettim. Ve iþte bunu anlatmak için giyineceðim kelimeyi de buldum. “SEN” ! Evet, bakarken acýyla içimden uçan belki kaçan gök yorgununa, iþte o anda bana doðru eðilmiþ bir çift göz gördüm. Þu anda bu kelimeyi okumakta. Seni gördüm, gözlerin var senin de. Üzerimdeki kelimeleri geziyorsun gözlerinle. Belki sen de fark ediyorsun beni kendi zamanýnda, gezinirken gözlerim senin kelimelerinin üzerinde. Hissediyor musun ? Þehre giriyorsun görüyorum, gölgelerin oluþuyor, kelimelere giyiniyorsun. Bense geri dönmeliyim artýk. Girdiðim þekli fark ettiler artýk. Gürültüler çoðaldý. Kaçýr þimdi kendini gözlerden. Bütün bu gözler ve seslerin, içinde kaynadýðý soluk renkli taþ yapýlar arasýnda, güruhlarýn geçtiði yollarýn kesmesindeyim. Bak ! Gagam ýslandý bak ! Kenesetim parlýyor bak. Kaçýyorum bak, bir rüzgarla baðýra baðýra ani bir hareketle kaçýyorum hiç bilmeyeceðin ölümcül bir ücraya. Þimdi, giyinilen paranoyak kelimeler içinde sen ! Varlýk ile yokluðun oluþu arasýnda... Senin de kuþ yanýný görecek elbet þekil alamamýþ biri, bir saf insan, tarifsiz, biçimsiz bir arý ruh, bu garip kalabalýðýn kenarýnda. Þimdi gözler akarken senin her yanýna.

Nisan 2004 s."