Daha önce hiç duymak istemediğiniz sözler sarf edildi mi sizin için? Hiç beklemediğiniz bir anda, hiç beklemediğiniz birinden bir sitem duydunuz mu? Hak etmediğinizi düşündüğünüz bir dizi kötü olay yaşadınız mı? Gitmesini istemedikleriniz birer birer bırakıp gitti mi sizi?
Nicedir bende değil ruhum, nicedir önümü göremiyorum. Eskiden bulduğum mutluluk formülünü kaybettim, tekrar yazamıyorum. Unutmadıklarımın ardında gölgeler oluştu. Gölgesi görüntüsünden büyük korkularım var artık.
Birinin üzüldüğünü gördüğünüzde, yardım etmeye çalıştınız mı? Sorularınıza cevap vermediğinde sinirlenip, bir daha bir şey sormayacağım diye hayıflandı mı yüreğiniz?
Kimi sevdiğinizi anlatıp, onun da sizi sevmesini istediğinizi söylediniz mi? Adı her geçtiğinde, yüreğiniz yerinden oynadı mı?
Sakın oynamasın! Terk edilmekse kaderiniz, yalnız bırakılıp, yaşanan güzelliklerin hepsinin bir anda silinmesiyse kader dediğimiz, sakın oynamasın! Acıtmak için yaratılmış dostluklar, arkadaşlıklar sanki. Bir arkadaşlığa başlarsınız, özveride bulunup, içinizi açarsınız. Sonra yürür o arkadaşlık, dostluk olur ve hiç anlamadığınız bir sebepten birden bire bitiverir.
Aşkta böyle değil mi sanki? Bir şeyler hissetmeye başlarsınız önce, gelişir o minik duygu içinizde, büyüyüp kocaman bir sevgi oluverir, siz farkına bile varmadan. Sonra ne olur? Hiç beklemediğiniz bir anda size sırtını döner ve gider, bir daha dönmemek üzere hem de. Çırpınırsınız onun için, insanlarla savaşırsınız, karşınıza almadığınız bir tek kişi bile kalmaz, gözünüz kararır; o ne yapar: sadece arkasını döner ve gider. Onun için bu kadar basittir bu. Yaşandı ve bitti der, gözünüzün yaşını silmeden arkasını döner ve çekip gider…
Ölümsüz dostluklara inandım hep, ama ne zaman inanmaya yeniden başladımsa hep birileri çıktı, hep birileri araya girdi ve her şey bitti.
Nedir bilmiyorum yaşamak. Mutlu olmaya çalışmak ne için peki? Hiç birisinin anlamını çözemezken ve insanlar arasındaki o kurulamaz dengeyi kuramazken, mutlu olmak benim neyime? Kaybettiklerimi ne uğruna kaybettim acaba, değer miydi, değmez miydi, ne bileyim? Yorgunum artık, içimden bir şey gelmez oldu. Sonsuzluk çekiyor artık beni, içine alıyor ve bırakmıyor. Keşke böyle olmasaydı demekten başka silahım kalmamış elimde, keşke yaşamak bu kadar acı vermeseydi, keşke unutamadıklarım ve vazgeçemediklerim benden birer birer çekip gitmeseydi…
Yırtılmış sanki beni anlatan kitapların tüm sayfaları, hikâye bitmeden yitirilmiş gibi kahraman. O benim diyorum, kimse inanmıyor bana. Haklılar da aslında. Artık ne bir kahramana benziyorum ne de yaşamaya çalışmaktan yorulmamış bir insana. Gitmeyi düşlemekten başka çarem kalmamış sanki. Düşünüyorum ama yapamıyorum. Beni bağlayan ne peki? Önüme çıkan, o aşamadığım engel ne? Cevaplarını hiç bulamadığım sorularım var artık, hiçbir zaman çözemeyeceğim bilmecelerim, sırlarım var artık ama gitmekten başka istediğim ve bildiğim hiçbir şey yok…