Þarkýlar dinliyorum, yine bir baþýma. Koskoca evrendeki, milyonlarca yýldýzýn arasýnda, yalnýzlýðýma aðlýyorum. Dileklerim kalmamýþ artýk, kimseyi beklemiyorum. Sitemlerimin gücü tükenmiþ, hiçbir þeye kahredemiyorum.
Güneþlerim doðmuyor, yaðmurlarým dinmiyor. Kalanlarýn ardýndan, gidenlere gün olmuyor. Uykusuzum, susuzum ve yaralýyým. Kim saracak yaralarýmý diye bekliyorum, kimse gelmiyor, ben yine yalnýzlýðýma aðlýyorum…
Aþklarýmý yaþayamadan, parçalanýp gitmelerine izin veriyorum, her kaybettiðimde, yeniden ve hiç durmadan giden mi sürgün kalan mý diyorum. Ama yine ses yok, ben yine yalnýzlýðýma aðlýyorum…
Sevmek eskiden daha güzelmiþ gibi geliyor, daha acýsýz, daha sade, daha yalýn. Hakký bu mudur yaþamanýn ya da sevdanýn ya da hayatýn ya da güneþli sýcak yarýnlarýn? Bu mudur acaba hak ettiðimiz, bu mudur acaba deðer biçildiðimiz, bu mudur bir daha dönmemek üzere çekip gittiðimiz. Ýþte bunlar birer birer iþledi kalbime de acaba geç mi kalýndý, acaba hiç olmamalarý gerekiyordu da hepsi baþlý baþýna birer hata mýydý?
Yýllar neleri aldý götürdü benden kim bilir. Aldýðým ahlar, yaþadýðým aþklar, aldýðým yaralar. Ýnsan hatalarýndan ders almalý derler ya, iþte o söz tümden yalan!
Gecelerin ateþi yakmaz oldu artýk beni, savunmasýzlýk gitmemeye ýsrar ediyor, her âþýk olmak istediðimde gözüm korkuyor, içim her yeniden yandýðýnda daðlamaktan ciðerim yanýyor ama çare yok, ben yine yalnýzlýðýma aðlýyorum…
Beklemek ne kadar kötü! Zaman geçmez oluyor bir süre sonra, gitme diye yalvarasýn geliyor gitmesin o, gitmesinde yalnýz kalmayayým diye, içinde yaþamayý baþarabilen son umut ýþýðý belkide, belki hiçbir zaman gelmeyecek olan, ama ömrümüz boyunca bekleyebileceðimiz sevgili o! Sonuç, ben yine yalnýzlýðýma aðlýyorum.
Annelerin gözleri neden parlar çocuklarýna bakýnca? Acaba bu duygu, kendileri doðduklarýnda mý onlara verildi, yoksa hep içlerinde bir yerlerde saklýydý da çocuklarý olunca mý zikredildi? Artýk annem de sahiplenemez beni, ben yine yalnýzlýðýma aðlýyorum.
Unutulmak istemediðim kesin! Yýllarca çabaladým, didindim durdum insanlarý kýrmamak için. Belki de öldüðümde gözlerimi açýk býrakacak içimde kalan tek ukde. Gitmek istiyorum, sebepsiz, amaç yok. Gitmek ve kayýp olmak. Bir daha dönmemecesine, yitirilmek, bitmek ve gitmek. Ucu yanmýþ bir fotoðrafta hatýrlanmak deðil istediðim, karamsarlýkta deðil düþündüklerim, unutulmak ve gitmek tek dileðim ve ben yine yalnýzlýðýma aðlýyorum…