Kalbim kırık herhalde, ne sevmeyi ne de sevilmeyi istiyor şu ara.Belki canını acıtmasından korkuyor, belki sona kadar gidecek cesaretinin olmayışından kaçıyor.Günün birinde hesap soracak yaşayamadığımız günlerimiz, sessiz geçen gecelerimiz; ne cevap vereceğiz acaba; acaba “sizi yaşamaya korktum!” diye mi karşılık vereceğiz, yoksa sadece istemedim deyip mi geçiştireceğiz?
Bulmak için aramak, aramak için güçlü olmak gerekir; sevmek için bilmek, bilmek için yüce olmak gerekir; ne yücelik ne de bitmek tükenmek bilmeyen bir güç kaynağı var elimde, yani ne arayabiliyorum ne sevebiliyorum; kendine küsmüş ahmağın tekiyim.Ahlar içinde kaybolmuşken, vahları engelleyemeyen, geceler içinde kıyametleri kimse duymadan çıkarabilen bir ahmak, oysa ne güzel olurdu yaşamak! Güneşe daha doğarken yüz sürmek, yıldızları bir bir sayıp, her birini sahiplenmek, cebimden çıkardığım yirmi yıllık misketlerle bir çocuğu sevindirmek, ne güzel olurdu! Çınarlar altında güneşlenip, boşa geçtiği düşünülen bir ömrün, aslında bir yaşanmışlık harikası olduğunu anlatmak insanlara, o koca çınarın gölgesinde, dökülen yaprakların üzerinde uzanıp, her bir yaprağın ne zaman doğduğunu yada ne anlama geldiğini düşünüp mutlu olmak ne güzel olurdu; eski zamanların haşmeti gibi, korkutmadan, sakince ve şefkatlice gövdesine alsa beni o koca çınar ne güzel olurdu!
Artık aldırmıyorum, ne olup bitene nede beni bitirene; sadece gelecek var minik belleğimde, bana neleri sakladığını bilmediğim, uzun bir hayat, belki hiçbir zaman sönmeyecek bir umut ışığı, belki de yüzyıllar boyu anlatılacak bir yudum aşk şarabı.Bilemem ki!