Kalbim kýrýk herhalde, ne sevmeyi ne de sevilmeyi istiyor þu ara.Belki canýný acýtmasýndan korkuyor, belki sona kadar gidecek cesaretinin olmayýþýndan kaçýyor.Günün birinde hesap soracak yaþayamadýðýmýz günlerimiz, sessiz geçen gecelerimiz; ne cevap vereceðiz acaba; acaba “sizi yaþamaya korktum!” diye mi karþýlýk vereceðiz, yoksa sadece istemedim deyip mi geçiþtireceðiz?
Bulmak için aramak, aramak için güçlü olmak gerekir; sevmek için bilmek, bilmek için yüce olmak gerekir; ne yücelik ne de bitmek tükenmek bilmeyen bir güç kaynaðý var elimde, yani ne arayabiliyorum ne sevebiliyorum; kendine küsmüþ ahmaðýn tekiyim.Ahlar içinde kaybolmuþken, vahlarý engelleyemeyen, geceler içinde kýyametleri kimse duymadan çýkarabilen bir ahmak, oysa ne güzel olurdu yaþamak! Güneþe daha doðarken yüz sürmek, yýldýzlarý bir bir sayýp, her birini sahiplenmek, cebimden çýkardýðým yirmi yýllýk misketlerle bir çocuðu sevindirmek, ne güzel olurdu! Çýnarlar altýnda güneþlenip, boþa geçtiði düþünülen bir ömrün, aslýnda bir yaþanmýþlýk harikasý olduðunu anlatmak insanlara, o koca çýnarýn gölgesinde, dökülen yapraklarýn üzerinde uzanýp, her bir yapraðýn ne zaman doðduðunu yada ne anlama geldiðini düþünüp mutlu olmak ne güzel olurdu; eski zamanlarýn haþmeti gibi, korkutmadan, sakince ve þefkatlice gövdesine alsa beni o koca çýnar ne güzel olurdu!
Artýk aldýrmýyorum, ne olup bitene nede beni bitirene; sadece gelecek var minik belleðimde, bana neleri sakladýðýný bilmediðim, uzun bir hayat, belki hiçbir zaman sönmeyecek bir umut ýþýðý, belki de yüzyýllar boyu anlatýlacak bir yudum aþk þarabý.Bilemem ki!