Yapýlanlarýn ya da yaþananlarýn manasýný düþünüyorum bazen, anlamsýzca konuþmak nasýl bir þey acaba diye?Düþünmek ilerlemek gibi geliyor bu hiç bilmediðim yolda, ayaðýma çarpýp duran ufak çakýl taþlarý dýþýnda bir engelim yokmuþ gibi devam ediyorum, yol biterken aklýma geliyor: “Arkadakiler!”
Unutmadan gidilmez yazýyor aþk kitabýnýn ilk sayfasýnda sanki, sanki unutmak çareymiþ gibi.Unutmak sonun baþlangýcý deðilmiþ gibi…
Bitmek tükenmek bilmeyen bir hýrs var içimde, sevme çabasý ya da kalp çaðrýsý deðil, sadece baþarabilme isteði.Sonsuzluktan kurtulup, karanlýklarý hiç çýkamayacaklarý bir yere gömüp, anýlarýmla beraber geçirilebilecek mutlu bir ömür için bu çaba; yarýnlarýn anlamýný bulup, bir arkeolog gibi bulduðum definenin deðerini herkeslerden iyi bilip sahiplenme çabasý bu.
Bilinmezlik bir kurt misali kemirdiðinde içimi, düþünmek ve arzu etmek ruhun tek ilacýdýr derim; yaþayabilmek ise bu ilacýn meyvesi, ama düþünemezsen de iþte oda bu iþin zehri.
Çýðlýklarýn korkuttuðu, zavallý yüreðim de bir umut ýþýðý belirmesini bekliyorum; bu bekleyiþ bekledikçe uzuyor sancý dolu geceler de ve uzadýkça zorlaþýyor, zorlaþtýkça yaþanmaz oluyor.
Karamsar bir ruh halinden kurtulmam gerektiðini söylüyor etrafýmdaki dostlarým, beni yaþama baðlayan yanlarým, kurtulmak istiyorum ama yüreðim gidiyor benden, baharý beklerken güneþin yüzüne hasret kalýyorum, uykular uyumuyor, þimþekler susmuyor, yapamýyorum…
Ama bir gün o beklenen “bir gün”ün geleceðini biliyorum, ilacýmý alýyorum bu defa zehrimi deðil, umut ediyorum ve yaþamaya çalýþýyorum ve sonunda yiyeceðim meyveleri düþleyerek mutlu olabilecek bir yan bulabiliyorum.Artýk karanlýklar istila edemiyor küçük bir ülke gibi kalbimi ve hayatýn anlamý dahil bilmediðim bir þey kalmýyor, ödül ve sonuç ise koskoca, sevgi ve mutluluk dolu bir yürek oluyor.
Galiba ben þu an düþünüyor, meyve yiyor ve yaþýyorum…