Aman!

Nasıl sıkıldım anlatamam.

Bu cıvık cıvık aşk hikayelerinden, yazdığım gözü yaşlı kadın tiplemelerinden, huysuz çocuk misali tepinmelerimden, çok bilmişçi saçmalıklarımdan, kendimde derin manalar arayan hallerimden.

Nasıl sıkıldım anlatamam.
Ben ve bana benzer kimselerden.

Derdimiz neyse?

Aman!

İyi ki bir aşık olup kavuşamamışlığımız var yani. B.kunu çıkarırcasına anlatacaz da anlatacaz. Noluyosa anlatınca? Heç!

Aman!

İyi ki hayatın derinliklerine dair bir iki cümle söyleme kapasitemiz var. Artık abart da dur!

Yok güneş güzel yüzüne, gece derin hüznüme dair bir şeyler fısıldıyormuş da kulağıma.

Ben bunları yazmadan edemiyormuşum.

Hava da iğrenç bir bulanıklık var bu birkaç gündür. Zaten kafam atık, iyice kaçtı keyfim.

Tek derdim kendim!
…
Hadi diyelim memleket sorunları ve insan denklemleri üzerine yazılar yazacağım. Yazmak da bir sorun yok – yani yazarız icabında- zeki ve entelektüel ayrıcana da bir okadar bilgili – görgülü insanlardanız da.
Dışardan bakınca
-ahkam kesmek nedir anne?
-Aha işte budur kızım, dedirten bir şey bu!

Hoş değil cidden!

Böyle burnum havada- kimseyi ve dahi kendimi beğenmeksizin yazınca- şimdi olduğu gibi, bir mide bulantısı, bir gıcıklık yayıyorum sanki etrafa.

Büyük cümlelerin altında püre edilmiş kalitesiz bir sebze gibi hissediyorum kendimi. Hormonlu olması muhtemel. Diğerlerinden daha ucuz ve bol olan türden bir sebze. Sağlığa zarar bir yan var sanki bende. Benim gibilerde.

Açıp, büyük adam cümlelerini ne zaman okusam, ağzımda bu ekşi tat. Ne yapıyorsun dedirtiyor? Bu anlamsız çabam ve egom üstüne bir uyarı sistemi devreye giriyor. Sıkılıyorum.

Bilmem anlatabildim mi?

09.06.2006