Sustu.o sustuğu anda;sanki gece de kesti uğuldamayı.
İki kadın duruyordu karşısında.birisi aldatılmıştı.hemen köşede duruyordu.boynu büküktü,yüzü düşmüştü.yüzü yerdeydi ;ama kalkıp toplayacak hali yoktu.
Adam uzandı yatağına.sakindi,durgundu.bu durgunluk hayra alamet değildi.
Adamın susacakları bitmek tükenmek bilmiyordu.tavana baktı.tavan renkliydi.
Aldatılan kadın yamıma geldi.”seni hala seviyorum” dedi.adam suskundu,suçluydu.tam dokunacak oldu kadın yok oldu.adam yine bir küfür savurdu havaya çaresizce.
Odada üç kişilerdi artık.adam ,kadın ve sessizlik.nefes alansa ikiydi.adam ve sessizllik.kadın...kadın yoktu aslında.
Adamağlamaya başladı.başını kadının dizlerine yasladı ve usulca ağladı.kadın kıpırtısızdı.
Hayat durdu.
Bir süre kaldılar öylece.sonra kadın hafifçe kaldırdı adamın başını dizlerinden.öyle narin kaldırdı ki adamın başını,melekler halelerini döktü ağlarken.
Odaya nur doldu.adam nur oldu.
Kadın kalktı.giyindi.eşarbını bağladı.sanki o eşarp örtüyordu tüm günahlarını.o eşarpla saklıyordu kadın milyonlarca hüzün çocuklarını.
Kadın kapıyı açtı.kapı da tıpkı adamın yüreği gibi sertti,ağırdı,eskimişti.istediği an girenler istediği an çıkardı.kapının da tıpkı adamın kalbi gibi kilidi yoktu.
Kadın gitti.
Adam öldü.
Kadın en dışarıdaki kapıyı kapattı.adam bir kez daha öldü.
“sus” düştü adamın yüreğine.sustu.
adam ayağa kalktı.kadının gitmeden önce omuzuna sapladığı kara saplı bıçağı çıkardı.yarasını temizledi.tuz bastı.göz yaşı...
adam yorgundu.yorgunluğu adamı yormaktan yorulmuştu..aynaya baktı bir karanlık gördü.
Uyumak istedi adam tam o an.
Yatağına uzandı tekrar.tavana baktı.tavan beyazdı.
Titredi.ağladı.titredi.titredi.titredi.titreyemedi.bayıldı.tam o anda hayallerinden ayıldı.gerçeğe uyandı.
Yine sustu.yine karanlıktı oda.
Kadınlar yoktu.sol omzu acıyordu ;ama yaradan değil üstüne yattığından.
Kalktı adam yatağından.güne başladı.bir somun ekmek kesiyordu ki elini kesti.canı acıdı.gerçekti.ama kadın gittiğinde daha çok canı acımıştı.o halde gerçek acı değildi hayaller kadar.
Adam hayalle gerçek arası silik bir sevideydi.adam suskunluğun ve karanlığın en orta yerindeydi.
o artık şizofrendi.
Artık yola çıkmak gerekti.
Huzuru üstüne ceket niyetine giydi.kapıyı kilitledi,karanlığı kilitledi.
Karıştı adam kalabalığa elinde dosyalarıyla.aktı kalabalık adamın üstüne.giderek kalabalıklaştı adam .giderek yalnızlaştı.adam kalabalıklaştıkça yalnızlaştı.
Adam eve karanlığı kilitledi.adam eve kendisini kilitledi.adam eve döndüğünde yine yalnızlığıyla sevişeceekti ve sonra ölecekti.tüm bunları o sırada caddeden geçen hiç kimse;ama hiç kimse göremedi.
Adamın ardı sıra düştü yola hüzün damlaları.eve giderken hepsini bir bir cebine koyacaktı.