Bu sabah gözlerimi bahara açmak istedim. Günlerdir kışa bakan yüreğimin artık biraz çiçekler açması, temiz hava alması, yıllardır üzerinde biriken pasları temizlemesi gerekiyordu. Yoktun, beni baharlara yelken açmam için yalnız bırakmıştın. Çünkü seninleyken kıştan başka mevsim yoktu hayatımızda. Hem birbirini bizim kadar seven hem de birbirinden bu kadar farklı olduğu halde bir arada olmaya çalışan başka bir çift varmıydı acaba?
Nereye gittiğini bilmiyordum. Bu sefer haber bile vermeden gittin. Oysa sana son birkez daha dokunmak isterdim. Bazen, bir sabah uyandığımda seni yanımda bulamazsam ne olur diye düşünürdüm. Sadece bir burkulma hissettim içimde. Derinlerden gelen bir acı. Sanki içimde bir canavar dışarı çıkmak istiyor ve izlediği yollarda tüm iç organlarımı parçalıyor gibi. Tamam en zoru kendime bile itiraf etmek olduğu halde söylüyorum, büyük bir acı.
Geri gelecek misin bilmiyorum. Bir daha seni görür müyüm onu da bilmiyorum. Ama lütfen beni yokluğunla cezalandırma. Biliyorum severdin sen küçük cezalar vermeyi. Tamam birlikte olmayalım ama sen hep burada ol. Aynı havayı soluyalım seninle.
Dışarı çıkıyorum. Herkes çok mutlu. Baharı yaşıyorlar, şarkılar söylüyorlar. Deniyorum ben de onlar gibi olmayı. Seni arıyor gözlerim. Nefes alamadığımı sanıyorum. Zorluyorum kendimi mutlu olmaya. Yanılıyorum gene; mutluluk zorla olmaz ki oysa. Ne kadar alışmışım sana.
Bu hayat mücadelesi içinde de senden ne çok şey istemişim diye düşünüyorum. Herkes bir yere yetişmeye çalışırken ben senden hep bana gelmeni beklemişim, hem de geldiğin günlerin değerini bilemeden. Ne kadar çok soru varmış ilişkimizde bir o kadar da ses. Biz birbirimizle çok az yalnız kalmışız şimdi daha iyi anlıyorum. Kendi ellerimizle özgürlüğümüzü başkalarına vermişiz.
Galiba ben seninle yaşanan kışları geri istiyorum.