Hani insanın uzak dostları vardır.

Uzaktırlar.

Uzaktadırlar ama anılarınız, mesela bir dört eylül akşamı gözlerinize o upuzun hüzün ikliminin serin rüzgarını estirecek giriş kapısını size açıverir bir selam ile.

Bir şey olur birden bire!... Başka söz değil “iyi ki varsınız!...” diye bir şey oluverir birden bire.

O uzak dostlarınızın selamı ile vagonlarına güzel şarkılar yüklediğiniz marşandiz olur anılarınız. Hep birbirine uzak istasyonlarda durup mola verdiğiniz ama aynı ruhu arayıp dinlediğiniz şarkılarınızın solfejli sokaklarında dolaşıyor olsanız bile, yağmur kokmuştur topraklarınız bir selam ile.

Ne çok sevdiğinizi hatırlamışsınızdır ıslanan toprağın kokusunu. Onlarla görüşmeyeli beri aynı şiirle bakıp gizlemişsinizdir sulanan gözlerinizi, aynı buluta bakmışsınızdır belki, hani sana yağmamıştır da ona yağar, ya da ona yağmamıştır da sana yağan bulutlara.

Beklemeden çıkagelmiştir belki bir gün dostlarınız kapınıza. Zilinizi çalmıştır, zilinizi çalan eli kucaklamışsınızdır oysa sadece ekranını titretebilmiş bile olabilirsiniz gerçekte. Ancak yürekler titremiştir bunu hiçbir teknoloji beceremeyecektir…

Ve işte nihayet düşmüştür ansızın bulutlardan damlalar…

İçinize, vakitsizce gelen yağmurlu şarkıların şulesi damlamıştır…

Daha görmeden bile birbirini başlamış ağır ağır yağmur ve çiseleyen tıpırtılardan içinizden yangın külleri uçuşturmuştur dostun sesi.



Uzak dediğiniz dostlarınız, suladığınız solmayan tek çiçeğiniz, salonunuzun en güzel yerine buyur ettiğiniz bir konuk olmuştur.

Susamış çiçeğinize jale.

Sesi içinizi, umudu varlığınızı şenlendirmiş, içinizdeki çizilen çemberlerin kırıldığı anı hep yaşamak isteyip bu yağmur hiç bitmesin dediği dostları vardır insanın hani.

Uzaktırlar.

Ancak uzak demek uçurumdur.

Yakın demek ise gökyüzü.

Dost; içinizde dereleri kurutmaya davranan zamanın, mekanın inadına yakın olan demektir.

Dost yakındır…

Dost, ona “yağmurun hiç bitmesin dostum” diyebildiğin.