I.

Doğudan yükselen ışığın üzerine…
Mavera-un nehir, Ganj, Don, Volga, Po, Tuna ve Süveyş üzerine…
Şark, Garb, Şimal ve Cenup üzerine…
Toprak, Hava, Su ve Ateş üzerine…
Haşr olan ve helak olan üzerine…

II.

Bir mana var alemde. Toprak suya keder, batı doğuya. Kader diye bildiğimiz şey, özümüzün hikayesi. Sualler var cevaplanmamış. Sormaya dilimizin varmadığı sualler. Keyif sarhoşu bedenlerimiz bize küskün. Tohumlarda sıkışıp kalmış aklımız örümceğin ağlarına takılmış. Bu öylesine bir karıncalanma ki yerini tatlı kaşınmalara bırakmış. Gördüğümüz ölümler yada dirilişler garip gelmiyor bize. Var olan yeni bir şey, kayıtsızlığımızı doğurganlaştırıyor. Her lahza bir kapı kapanıyor, biz rüzgarına şükrediyoruz. Uzanan eller bir bir geri çekiliyor. Gölgeler düşüyor üzerimize, kırmızı, barut kokulu gölgeler. Biz fişeklerin parıltılarına hayran hayran bakıyoruz. Bastığımız toprağın altı sefalet, biz üzerinde raks ediyoruz. Dillerimizde özgürlük şarkısı, mühürlü kalplerimiz avutuyoruz.

III.

Bir göz gerek bize…
Önce kendimizi, alemimizi, renklerimiz görmeye bir göz gerek.
Bir dil gerek bize…
Bizi bize sormaya, bilinmeyeni bilinir hale getirmeye malik bir dil.
Bir kulak gerek bize…
Kendimizi işitmeye, halleşmeye, kendimizle dilleşmeye vakıf bir kulak.
Bir akıl gerek bize…
Bizi bizden anlamaya, derman bulmaya, kolumuz kanadımız olmaya reşit bir akıl
Bir his gerek bize…
Dert bilmeye, bulunmaz olan aşkı aratacak acıyı verecek bir his.
Bir göz gerek bize…
Coşmalı yürekler, eller ellerin farkına varmalı ve gözler göz aramalı görmeye yeni evrenleri.

IV.

Aşk’a dair varız dostlar. Doğumlar aşk için, ölümler aşk için. Perde üzerinde gölgeleriz der Hayyam, perde kalkar hepimiz kayboluruz. Bir aşk perdesiyse üzerinde gölge olduğumuz, kalkmadan tadını almak lazım sevmenin, sevilmenin. Cihan çark eder bir nefes uğruna, güneş yolunu bilir, deryalar her daim hadlerine hakim, karalar bu kadar iyimserken bize ne oluyor da kibrimiz aşk çağlayanlarımıza bent oluyor. Aşk gerek insana. Aşk gerek ki meşk makbul olsun.