Divitin geninde neftî korku
düşer ayak ucuma gök/yüzünüzü delen burgu
iğreti bozlaklarda üşüyen kurgu
yanar bir damla suda/
oysa denizlerin ıslatamadığı oydu!..

yaması sökülmüş rengi uçuk saydam gece
sızar yüzünüzdeki mavi tebessüme
yüreğinizde yorgun tekdüze kahır
kudurtur ruhunuzda
dövünen yaranızı!..

örselenirken ruhunuz acının dişlerinde
uyanmayı deneyip de uyanamadığınız uyku(nuz)da
anbean rüyalarınıza giren kâbus
sızdırır korsenizden vücudunuza boranları
mum ışığında ısınmaya çalışıp da ısınamadığınız üşümede
sığınırsınız büyümüş gölgenize
naçar bakışınızdan!..

ardın(ız)dan sürükle(n)diğiniz hayat
aranır kirişlerinde kızıl ayazın
kaçmayı denediğinizde, durduracak sizi
üç-beş noktada birleşen
rengini bilmediğiniz gölgeler!..

terketmişti tutunduğunuz sanrılar sizi
şimdi...kuşatıldı her yanınız surlarıyla hakikatın
kurtulmayı umduğunuz tek (kişilik) geçit
durur göz ucunuzda/ ama göremezsiniz
hatırlamaya çalışın/ emanet bıraktığınız yerini bakışlarınızın
tanıdıkça bulmayı/ açılacak hürriyet kapınız
yürürken boğmayın hıçkırığa ayak izinizi..

muallakta kalsın muğlak tarifiniz
almayı deneyeceğim geçerken ben askının altından
çalıştıkça tanımaya
yırtılacak iz aynasında duran ruhsuz yüzünüz..

yoksa siz miydiniz?!..
adını bilmediğim kervan
geçip-giden
su testisi kırılırken kan yolunda
gözümde siyaha bürünen sahradan!..