Bir ayet... sabahın yırtılan ağlarından kuytu bir tansık
doğmadan da takılır, kızıllığına şafağın siyâmi edâyla
yağmur yağar pencereme, güneş içindedir gözlerimin...
gözlerimi kamaştırır, nâif sızımsı kelebek kanadından
kadim tarihten kalma, futursuz yansıma kırık ışıklar..


duâmda hüzün var, yâr!.. ben dünden yorgunum
saatimi ayrımadım gitme vaktine dair sensiz
kaçtı.. ki hiç bilmeyeceğim, bakmadım belki de
az zaman oldu da, şöyle uzun çocukluk günleri..
geceden kayan ben ve hüznüm.. ayrılığı giyotin
mürekkebi tükendikçe yazmayan mavi bir kalem...


anaç yollar uzar da durur, her şafakla rüyâmdan
bacalardan tüter belki meneviş kokulu tütsüler
ben henüz uyumadım, irkilip sarsıldıktan sonra
kapıyı gıcırdatarak süzülen rüzgar, tılsımı toprak
yaprağı süzerek içer beynime, firûze mavisi renkle
sabah henüz soğuyordu...şubatta aralıktan sonra...


tarlada ekin var, kurumuş başaklar arası nadide bir
endâm, sağır bir tabloda devrilir düşlerimin gölgesine
en altta eski bir hât, imzaya hiç benzemeyen şekil
çirkin durur da sarı yapraklar üzeri, sazlıklarda silinmiş
yalnız ruhu yerde duran cansız ağacın altında..ölgün
gün doğdu kağnı misâli... kapıdan uzaklaşarak ayrıldım.