İnsanlar ne kadar garip bir yaratıklar değil mi?
Aslına bakarsanız, ihmalkârlığı bir kaftan olarak giymişler...
Tehlike olduğu söyleniyor, gösteriliyor, seyrettiriyor yine nafile...
Görürüz, şaşırırız, vah tüh deriz, birde öyle mi diye sorarız?
Anlatılanlar, yaşananlar, diyarı terk edenler bilinir,
Fakat yine hiçbir değişiklik olmaz!
Aman nasıl olsa sıra bize de gelecek boş ver canım,
Diyerek, garipliğimizi pişkinlikle itiraf ederiz...
Tüm bunlar, bilinerek yapılmasına rağmen,
Vah zavallı, erken gitti tüh diye ağıtlar yalarız...
Etrafa bakarız, hissiyatımızı dağlarız, hakkımızı yoklarız,
Helal olsun diyerek, kefenleyip gözyaşı dökeriz...
En büyük nasihat ölümdür deriz,
İnandığımızı söyleriz, üç gün yas ilan ederiz...
Döner evimize geliriz ve sadece vah zavallı,
Daha muradını bile almadı gitti diye yanarız...
Fakat ne gariptir ki, bir müddet sonra tabi olarak,
Mutat yaşantımıza döneriz ve yaşamaya devam ederiz...
Baca temizliği yapmayız, sobayı kontrol etmeyiz,
Sadece üzerinde patates közleyerek yemeyi biliriz…
Her gün içilen sigaralardan, ciğerlerimizi bilerek zehirleriz,
Bu garipliği cahilliğimizden, erkeliğe örnekletiriz.
Bronşlar dolar, kalp yetersiz kalır, pis koku etrafı kuşatır,
Bunlar yetmiyormuş gibi, öksürerek ahengi bozarız...
Organ bağışlanır mı canım, ne münasebet deriz…
Hiç olacak şey mi diye, etrafa telkin ederiz…
Asla merak ederek araştırmayız, etrafa sorarız?
Bir organa ihtiyacımız bulunduğunda, nutkumuzu yoklarız…
Görevli doktora teslim oluruz, mahzun ve melülleşiriz.
Organlarımızın bize Allahın emaneti olduğunu rahatlıkla…
İftihar ederek, , kaynağını bilmeden alenen söyleriz...
Bizlere emanet verilen bu organlarımızı,
Kendi kendimize ve bilerek kasten zehirleriz...
İnsanlar ne kadar garip bir yaratıklar değil mi?

Mustafa Cilasun