Akþamüstü…
Güneþ batmak üzere buralar da…
Saatten anlýyorum batmakta olan güneþi, perdelerim kapalý olduðundan ve aralamaktan üþendiðimden, ilerleyen yelkovandan anlýyorum, güneþin gitme vaktinin geldiðini.
Akþam…
Nasýl da nazlanýyor gelmek için... Yakýcý güneþ gitmekte saniye þaþmazken, akþam gelmekten yana deðil gibi davranýyor. Mecburi imiþ gibi… Bilmiyor ki havanýn kararmasýný bekleyen, kaybolmak isteyen insan kalabalýklarý var bu þehirde…
Akþam…
Nazlanýyor bu þehirde…
Bilmiyor ki nalân olmaya hevesli, yalan olmaya meyilli, hüzün suretli insanlar var.
Þimdi denizi de yok ki bu þehrin… Aðlasan nereye akacak yaþlarýn… Yalanlasan kelimelerini dalga dalga götüren, hüzünlensen su misali, ses veren olmaz… Þimdi.
Denizi de yok bu þehrin…
Þimdi, sen de yoksun…

Yazdýðým her kelime toplamý özlüyorum seni. Özlemeyi dahi seviyor insan böyle olunca. Eziyet halini almýyor senli zamanlar.
Varlýðýna kayýp ilaný yapýþtýran, uyuþturucu niteliðinde akþamüstleri, anlayamýyor bu halimi… Gelmiyor, nalân olmaya hevesli günüme… Gün gün beklemekte olan, yalancýlýðýmý fazlalaþtýran, hüznüme yabancýlaþan kendimi, alýp götürmüyor uzaklara… Yanýna getirmiyor bir nefeste… Sessizliðime konuþan kendimden, utandýrýyor beni.
Yazmasam sana, yakýn zamanda beni anlayabilecek bir kâðýt parçasý bulamamaktýr korkum. Yazmasam, kelimeler üstüme geliyor, kalem küsüyor, ellerim halime acýyor.
Korkularýmda boðulacak kadar yaþlanmadým henüz. Körleþen, sadece yüreðimin sana meyilli, sana yabancý, taraflarý. Tarafsýz kalýyorum bu halime de. Oldubittiye getirince, resmin çýkýyor karþýma. Karþýlýksýz kalýyoruz, biz bunu hep yapýyoruz.

Mil çekilmiþ akþam, hoþ geliyor, sefalar götürüyor.
Elinde yüz liralýk yaþam, meteliðe kurþun atmaya sebep oluyor.
Gözlerini benden kaçýran adam, sana söyleyecek bir tek kelime kalmýyor.
Senin yokluðun benim yalnýzlýðýmla birleþince bir akþamüstü, böylece bir sayfa, dolu dolu kalbime akýyor…
Þimdi denizi de yok ki bu þehrin…
Þimdi sen de yoksun…
Caným, canýn sað olsun…