Yokluğun bir gece ayazı,
Üşüyorum ödünç ver bedenini.
Gecenin karanlığı örtmeden yüreğimi,
Sen gel kapa gözlerimi.

Yokluğun bir anlam karmaşası,
Şimdi kelimeler kifayetsiz,
Sesli harfler eksik, sessiz harfler ağlamaklı.
Cümleler kimsesiz, noktasız, virgülsüz..
Pragraflar yetim, kalemler kırık.

Yokluğun bir viran kent,
Koşsam yüreğinin caddelerin sokaklarında.
Ayağıma takılıyor taşlar...
Sendeliyorum, düşüyorum
Kente gözlerimden yağmur yağıyor
Benden başka kimse ıslanmıyor
Melekler hüzünbaz...

Yokluğun sensizliğimde uyuttuğum bir çocuk..
Masallara kanmayan,elma şekeriyle aldanmayan..
Boynu eğik bir bebe yokluğun
Her gece kimseler görmeden
Göğsümün sol çekmesinde emzirdiğim..


Bittiğimi yazdı...
Okudun mu?
Duydun mu?
Giderken bıraktığın can paramparça ceset şimdi..
Bir çıkmaz sokakta bırakmıştın hani..
Hani yollarımı çıkmaza bağlamıştın..
Hani nefes borumu kesmiştin..
Niye bakıyorsun ardına..
Yooo sakın..
O gözlerindeki buğu neyin nesi..
Ellerime dokunma..
Yokluğun sözlerinin kesikleriydi avuçlarımda..
Şimdi ise kan..
Yoo sakın benim için,bizim için ağlama...
Ağlayacaksan;
Masalımın mızıkçı kahramanı
Katili olduğun bir Aşk için AĞLA...

aşk neydi...yalnız adam...aşk sessizce dokunmak değil miydi?...aşk neydi gözleri gülmeyi beceremeyen adam..aşk çocuk yüreğimin senden gitmesine izin vermek miydi.?..aşk,gülüşlerimi karanlıklarında susturmak mıydı?...

seni sevdim karanlık adam...kan kırmızı düşlerinde dahil,herşeyini sevdim..kanayarak...isminin manasına önem vermeyerek..sadece seni sevdim..hayat bazen gizeminde savursada bizi hala geleceğin yollarda bekliyorum seni,gitmiş gibi görünsemde...aslında ben senden hiç gitmedim..

içimdeki çocuğu ağlattın..üzdün...üşüttün...yine de kırgın değilim sana..hayat beni çoktan aldatmıştı zaten yalanlığıyla,sanal bahaneleriyle..o yüzden adıma üzülme yüreği kocaman adam..

Haydi git benden şimdi..içimi acıtarak..altı üstü bir sevda masalı yaşamak isteğiydi benimkisi..ben senin için yanlış bir öyküydüm belki,sense mızıkçı, yalancı kahraman....