Bir gün yine çaresiz kaldım,
Şaşkındım, sadece baktım,
Açziyetim doruktaydı, sarktım,
Tavan bana, ben tavana baktım.

Her şey durmuştu, çalışmıyordu,
Duvarda sinek vardı, uçmuyordu,
Bir ses olmaz mı, duyulmuyordu,
Zaman dondurucudaydı, oradaydı.

Ah o nefes, bir soluk istenmiyordu,
Kalp bilsem ki benimleydi, nerdeydi,
Ten soğuk, omurga duruk, efkâr buruk,
Hayat bitap, gül harap, sen büyüksün Rab.

Ölüm buymuş demek, bedeni terk etmek,
Bedende ölmek, o an soluyarak gömülmek,
Sürünmek değil mi, hayatı aciz yaşamamak,
Ha mezar, ha kefen, yaşamayınca ne fark eder.

Zihnin kitlendiği an, ilaç asla deva olamaz,
Hafsala iflasta, zaman naçarın işine yaramaz,
Sadece aşk, sevdamı hayat, kimi arar bulamaz,
Hayat, yaşama sevincidir, nihayeti tende ölmektir.

Anlaşılmazlık, hayatın içinde yalnız yaşamaktır,
Anlaşılırlık ise nabza göre şerbet vermek değildir,
Duruşunu, Hilmi, vakarı, hilkatinle resmetmektir.
Sen, kimsin, her vakit aidiyetinle kulaklaşmalısın.