Tefekkür panayırının sakinleri, çok farklılıklar oluşturuyorlardı…

Bu farklılıklar tabidi. Sarfı nazar etmeyeceğimiz zenginlikti.

Argümanlar, söylemler, örfler, net değildi. Bir karmaşaydı…

En’ler, ben’ler, latifeler, taltifler, hüccetler, akıl danelerdi…

Oysaki panayır bir çeşitlilikti, tabilikti, hoş görüydü, sevgiydi…

Panayırın müdavimleri, akran değillerdi. Farklı yaşlardaydı…

Ortak payda durumunda ki lisan, azami dikkatten uzak kalmıştı…

Nasıl anlaşılırdı… Anlaşılmalıydı… Zorlanmak kaçınılmazdı…

Kitaplar mahzundu… Hakkıyla okunmuyorlardı… Yalnızdı…

Kültürün bir hazine olduğu sadece söyleniyordu. Hiç aranmıyordu.

Oysaki banknotu, metali her bir değeri ancak onunla bulabilirdik…

Bu günlerde kültür sadece yarışma aracı, gösteri merkezi oluyordu.

Onsuz bir sevda, onsuz bir aşk ne kadar manalı olurdu kim bilir belki…

Kişinin kendini, kimliğini, mazisini, atisini bilmesi bir zarurettir…

İşte anlayamadığım, zaruret kelimesinin gereğince anlaşılmamasıydı…

Aynı azimet ve ruhsat gibi… Madde ve mana gibi… Âlim ve cahil gibi…

Adabı muaşeretin, satın alınamaz olduğu, kim bilir ne kadar biliniyordu…

Edep artık aranır bir haslet olmaktan çıkmıştı. Arsızlık bir sosyallikti…

Öyle anlaşılıyordu… Yapılar, mevhumlar, kabul ve retler enteresandı…

Parklar, mezarlar, banklar düşüncenin değil, zevkin barınağı olmuştu.

Akıl, nesil, din, can ve mal emniyeti, kuvvetine göreydi. Hak nerdeydi.

Tüketim hat safhadaydı. Zevk doruktaydı. Aşk mı sadece bedendeydi.

Tabiî ki onunla başlar… Manalaşır… Ahenkleşir… Meşkte netleşir…

Anlaşılır olmak… Hasret kalmak… Manaya dalmak… Bir gün belki…