Ýnsan yaþar...Fakat insan dünyadaki diðer tüm varlýklardan farklý bir biçimde yaþar. Ýnsanýn hisleri ve düþünceleri vardýr. Ýnsan onlarla yaþar. Ve insan bu elindekileri paylaþýr, diðer insanlara aktarýr ve baþkalarýndan aldýklarýyla kendi elindeki his ve düþünceleri geliþtirir. Bu sayede insan bazen kendini dahi aþar ve dünyada adeta Tanrý'nýn bir temsilcisi halini alýr. Bu sayede insan dünyanýn varoluþundan beri kendini geliþtirebilmiþ yegane varlýktýr. Hatta insan, dünyaya yeni yeni varlýklar kazandýrabilmiþtir, ki bu zaten baþlýbaþýna Tanrýsal bir özelliktir. Ancak bütün bunlarý yapan insanýn bu aþamalardan önce temel bir yetiye sahip olmasý gerekir: Ýçindeki o his ve düþünceleri, yani kendine özgü doneleri dýþarýya aktarabilme ve anlatabilme yetisi. Bizler, kendi içimizdekileri dýþarýya aktarabildiðimiz ölçüde varýz. Yine de içimizde öyle þeyler doðar ve geliþir ki, bunlarý ne kelimelere döküp dýþarýya salabiliriz ne de o soyut olgularýn varlýðýný ve bize hakim oluþunu inkar edebiliriz. Ýþte bu anlarda bu durumu aþmayý baþarabilmiþ kiþilere ihtiyaç duyarýz. Çünkü biz bütün sözlüklerde aramýþ olsak da o halimizi ifade edecek sözcükleri bir türlü bulamamýþýzdýr. Bu durumdaki en büyük yardýmcýlar, kanýmca þarkýlardýr. Çünkü hem o sözleri yazan kiþinin sanatsal geliþmiþliði bana göre yüksek seviyededir hem de bulduðu tanýmlamalarý en etkili biçimde, doðru melodiler eþliðinde aktarmaktadýr. Aslýnda bu yazýnýn ortaya çýkmasýna neden olan faktör de bu. Ýçimdeki bir hissi tanýmlamak amacýyla didinip dururken birden kulaðýma eski bir MFÖ þarkýsý takýlýverdiydi: "Bir denize açýlmýþ Sufi...Ne sonu var ne sahili...Aþka aþýk olmuþ o besbelli...Deli mi divane mi..."
Ýþte buydu arayýp da bulamadýðým söz...!"Aþka aþýk olmak." Bir nedeni olmalýydý girdiðim çýkmazlarýn. Bir nedeni olmalýydý kararsýzlýðýmýn. Bir nedeni olmalýydý ruhumun, dünyanýn orta yerinde yapayalnýz kaldýðýný hissetmemin. Aþýk olsam, aþýk olduðum kiþinin karþýsýna çýkar bunu açýk açýk söylerdim. Aþýk olsam baþka birilerinin peþinde de ayný zaman dilimi içinde <herhalde> koþuyor olmazdým. Aþýk olsam ona karþý olan hislerimi, onun bana karþý olan hislerine endekslemezdim. Dahasý sahiden dünya üzerinde (kendim de dahil olmak üzere) aþýk olunmaya, aþýk olmama deðer bir olgu var mýydý? Ya da aþk sadece birtakým hislerin paylaþýlma dürtüsü müydü? Gerçekten karþýlýksýz aþk olmaz mýydý? Karþýlýksýz aþkýn tipik örneði olarak Leyla ile Mecnun efsanesinden sözedilir hep. Acaba sahiden orada bir karþýlýksýzlýk mý vardýr? Mecnun, aradýðý karþýlýðý aslýnda Leyla'nýn hayalinde bulmamýþ mýdýr? Bu durumda herbirimiz soyut ya da somut bir karþýlýk bulmuyor muyuz aþýk olduðumuzu iddia ettiðimiz nesneden? Ya da belki hepimizin aþýk olduðu esas olgu aþkýn kendisidir. Öyle olmasa nasýl olur da hem delicesine sevdiðimiz bir kiþi ile olan iliþkimizi bitirir ve sonrasýnda bir daha onun karþýsýna bile çýkmaz, fakat bir taraftan da onun nasýl olduðunu öðrenmek adýna bin türlü tilkiyi kafamýzda dolandýrýrýz? Aþýk olduðumuz olgu, artýk o kiþinin bedeninden daha yukarýlara çýkmýþ olmaz mý? Daha da uçlara taþýmak mümkün bu durumu. Þöyle ki, bu aþýk olduðumuz kiþiyle illaki bir iliþkinin içine girmiþ olmamýz da gerekmez. O kiþiyle her gün yüzyüze geliyor olabiliriz. Karþýlýklý bir biçimde konuþuyor olabiliriz. Ama asla bu tip bir hissi ona karþý beslediðimizi dile getirmemiþizdir. Bunun nedeni acaba yalnýzca cesaretsizlik midir yoksa içimizdeki aþkýn muhatabýnýn direkt olarak o kiþi olduðuna dair kuþkularýmýz da bu esnada mevcut olabilir mi? Belki de biz aþýk olma ihtiyacýmýzý o kiþinin hayali aracýlýðyla gideriyoruzdur ve o kiþinin kendisinin bu durumu hayali kadar saðlayamayacaðýna inanýyoruzdur. Dahasý aþkýn mutlak surette bir insana ve ondan esinlenerek ortaya çýkan hayaline dayanarak ortaya çýkmasý da gerekmez. Bana göre, bir kiþi þayet yaþamýnda kendisi için vazgeçilmez bir olguya sahipse ve o olgunun yaþamýndaki varlýðýndan ötürü binbir sýkýntýya giriyor ve yine de o olguyu yaþayýp özümsemekten keyif alýyorsa pekala o kiþinin aþký da odur. Somutlaþtýracak olursak, bir Einstein'ýn bilime aþýk olduðunu söylemek çok mu yersiz olur? Peki Einstein, bütün ömrü boyunca ferah bir yaþam mý sürmüþtür sanki? En yüce olgu olarak genelde Tanrý kabul edilir dünya üzerinde. peki bu dünyadaki yaþamýný dahi Tanrý'ya adamýþ tasavvufçularýn hislerini aþktan baþka hangi kavramla ifade edebiliriz? Somut olarak bakýldýðýnda onlarýn aþklarý uðruna ne büyük cefalara katlandýklarý malum. Ancak þu da ayrý bir gerçek ki, bu zatlarýn hepsi de kendi yollarýný kendileri seçmiþlerdir ve bütün bu sýkýntýlarýna karþýn gayet de mutludurlar. Onlarýn ellerinden aþýk olduklarý olgularý alýn, belki o anda çektikleri hiçbir sýkýntý kalmayacak; lakin yaþamýn, yaþamanýn da bir manasý ve de tadý kalmamýþ olacaktýr.
Evet, sanýrým yaþamýn hep o bahsedilen çözülememiþ gizine bir anahtar aþk. Çünkü yaþamýmýza anlam kazandýran, insan yaþamýný diðer varlýklarýn yaþamýndan ayýran olgu da yine aþk. Ve madem yaþamýmýzýn birinci dereceden renklendiricisi aþkýn ta kendisi, o halde bizler de evvela ona, yani aþka aþýk olmalý, olabilmeliyiz gibi geliyor bana. Herbirimizin elbet kendine özgü aþklarý vardýr ya da olmuþtur. Ama kanýmca bütün bu aþklarý anlamlandýrabilmek, aþka aþýk olmanýn yolundan geçiyor. Zira aþk, bizleri kendisine aþýk ettikten sonra mutlaka bir zaman bir þekilde dünyanýn somutluklarý dahilinde bir çerçeve içerisine giriyor ve biz de o çerçevenin içinde hem kendimizi hem de yaþamanýn keyfini keþfedebiliyoruz. Dýþarýdan bakanlar, yani aþka aþýk olmayý henüz baþaramayanlar, bizlere sýrf somut sýkýntýlar yaþýyoruz diye tuhaf gözlerle baksalar bile...